„W czasie walk o okrążony Mariupol, 11 kwietnia 2022 roku dekretem Prezydenta Wołodymyra Zełenskiego Wiktor Iwczuk otrzymał tytuł Bohatera Ukrainy. I już…„, informuje: armyinform.com.ua
Przeczytaj dla: 4 min. 18 września 2024, 6:21
Kolaż autorstwa Serhija Polczuka / ArmyInform Wiktor Iwczuk, który 13 września 2024 r. został zwolniony z niewoli w Federacji Rosyjskiej, jest pierwszym sanitariuszem wojskowym, który otrzymał Order „Bohdana Chmielnickiego” III stopnia. Pułkownik Służby Medycznej Sił Zbrojnych Ukrainy.
W czasie walk o okrążony Mariupol, 11 kwietnia 2022 roku dekretem Prezydenta Wołodymyra Zełenskiego Wiktor Iwczuk otrzymał tytuł Bohatera Ukrainy. Już następnego dnia, 12 kwietnia, Iwczuk został schwytany przez Federację Rosyjską.
Opowieść o karierze wojskowej i wytrwałości oficera, 29 miesiącach niewoli i jego powrocie do domu znalazła się w materiałach ArmyInform.
Najazd „95” i kontuzje w bitwach o grób Savur Wojskowy pochodzący z Winnicy. Studiował na Narodowym Uniwersytecie Medycznym Mykoły Pirogowa w Winnicy.
Rok 2014. Oficer 95. oddzielnej brygady desantowo-desantowej Sił Zbrojnych Ukrainy brał udział w walkach na wschodzie naszego kraju. Był wówczas szefem służby medycznej.
Walki trwały nadal ciężkie i intensywne, dlatego Iwczuk wraz ze swoimi towarzyszami udzielił pierwszej pomocy rannym, żołnierzom i ludności cywilnej oraz przeprowadził ich ewakuację.
W dniu 27 lipca 2014 r. podczas szturmu na grób Savura funkcjonariusz otrzymał ranę postrzałową w prawą rękę odłamkiem. Ale mimo to zorganizował prawdziwą akcję specjalną, dzięki której udało się ewakuować z pola bitwy 60 rannych.
Za to Iwczuk został odznaczony Orderem Bohdana Chmielnickiego III stopnia.
Mariupol: eksploatowany pod ostrzałem, w piwnicach, na sprzęcie Przez kilka lat pełnił funkcję zastępcy szefa szpitala wojskowego w Dnieprze, jednocześnie studiując magisterskie w Ukraińskiej Wojskowej Akademii Medycznej.
Na miesiąc przed rozpoczęciem inwazji na Federację Rosyjską na pełną skalę pułkownik Iwczuk został przeniesiony z Kijowa do Mariupola i powołany na stanowisko dowódcy 555. szpitala wojskowego.
Szpital kontynuował pracę nawet po 24 lutego 2022 roku, pomimo ciągłego ostrzału wojsk rosyjskich. Do 16 marca, kiedy w wyniku bombardowań zniszczony został ostatni budynek instytucji, jednocześnie z Teatrem Dramatycznym w Mariupolu, w którym ukrywały się setki cywilów.
Dzięki wysiłkom lekarzy szpitalnych udało się uratować życie setek obrońców Mariupola i jego mieszkańców.
Działali mimo wszystko, choć działania trzeba było prowadzić pod ostrzałem, w piwnicach, w hełmach i kamizelkach kuloodpornych.
Otrzymałem Bohatera Ukrainy i następnego dnia — niewola W marcu 2022 roku w szpital uderzyła bomba – placówka stała się celem ataku wroga. Cały personel medyczny wraz z rannymi podzielili się na dwie grupy. Pierwszy — wstąpił do ukraińskiej armii w Azovstalu. Drugi, w tym dowódca Wiktor Iwczuk, trafił do zakładów metalurgicznych Iljicza.
11 kwietnia 2022 roku dyrektor szpitala wojskowego w Mariupolu pułkownik służby medycznej Wiktor Iwczuk otrzymał tytuł Bohatera Ukrainy odznaczeniem Orderu „Złotej Gwiazdy”.
„11 kwietnia 2022 roku dekretem Prezydenta Wołodymyra Zełenskiego mój mąż otrzymał tytuł Bohatera Ukrainy. Rano otrzymałem pozdrowienia telefoniczne i nic nie wiedziałem o dekrecie – to wcale nie było istotne. Następnego dnia otrzymałem wiadomość z nieznanego numeru: „Jesteśmy schwytani”. Miałem mieszane uczucia. Z jednej strony cieszyła się, że jej mąż żyje, mimo że był w niewoli. W tamtym czasie nikt nawet nie wyobrażał sobie, czym była niewola rosyjska. Z drugiej strony bardzo oburzające było to, że okupanci wbrew normom międzynarodowego prawa humanitarnego i Konwencji Genewskiej o postępowaniu z jeńcami wojennymi siłą pozbawili lekarzy wolności. Powinni byli ich wypuścić! Ale nie. Powiedzieli, że wymienią ich na personel wojskowy” – wspomina Wiktoria Iwczuk.
Żona pamięta ostatnią rozmowę telefoniczną z mężem na początku 22 kwietnia, gdy żegnał się z nią i jej synem.
Potem nastąpiło 29 długich miesięcy niewoli wroga.
Jedyny list z niewoli: „U mnie wszystko w porządku” Według jego żony (a powiedzieli jej to wcześniej zwolnieni z niewoli żołnierze) kierownictwo kolonii w Oleniwce pozwoliło naszym medykom, wśród których był Wiktor, leczyć i opiekować się rannymi, których wyprowadzili z Mariupola.
Kiedy jednak doszło do ataku terrorystycznego, nie pozwolono im dołączyć do ofiar. Ludzie płonęli żywcem, ale nikt ich nie uratował.
A rok po tej tragedii w Oleniwce żona Wiktorii otrzymała list ze znaczkiem poczty rosyjskiej na kopercie. W kopercie była kartka papieru z kilkoma linijkami: „Nic mi nie jest”. Rozpoznała charakter pisma Victora.
Ale w liście nie było daty – trudno było zrozumieć, kiedy został napisany. Jak się później okazało, wkrótce po przewiezieniu więźniów z Oleniwki do Starego Oskola, kolonia rozdawała wszystkim te same kartki papieru z identyczną treścią: „U mnie wszystko w porządku”.
Siła i miłość żony. Dotarło to do papieża Wiktoria wraz z rodzinami schwytanych i zaginionych lekarzy utworzyła organizację publiczną „Lekarze Wojskowi Ukrainy”, w skład której wchodzili krewni więźniów z obwodu chersońskiego, donieckiego i charkowskiego.
Wspólnie zebrali wszelkie informacje dotyczące więźniów, które przekazano odpowiednim władzom. Organizacja pozarządowa współpracuje z organizacjami rządowymi, praw człowieka i publicznymi. Posiada własną stronę internetową.
W czerwcu tego roku Wiktoria i inne kobiety, których krewni bronili Mariupola i są nielegalnie przetrzymywani w rosyjskich obozach tortur, spotkały się z papieżem i poprosiły go o ułatwienie uwolnienia ukraińskich jeńców wojennych. Podczas spotkania Wiktoria Iwczuk wręczyła papieżowi symboliczny fartuch medyczny ze zdjęciem schwytanych medyków.
Funkcjonariusz wrócił na Ukrainę po wymianie w dniu 13 września 2024 r. Czekali na niego syn, żona, rodzice i brat.
Zdjęcie z osobistego archiwum Wiktorii Ivchuk oraz z otwartych źródeł
