„Stimming Pool nie przypomina niczego innego, co mogłeś zobaczyć na tegorocznych festiwalach filmowych. Opisywany jako „film hybrydowy, który przedstawia możliwości świata opartego na autystycznej perspektywie i percepcji”, eksperymentalny film grupy brytyjskich filmowców charakteryzuje się „dryfującą formą zbudowaną wokół koncepcji”, — informuje: www.hollywoodreporter.com
Jak wyjaśnia streszczenie: „Ciekawość tego aparatu pozwala odkryć szereg obiektów błąkających się po świecie, ukazując środowiska często wrogie doświadczeniom autystycznym, takie jak gorączkowe miejsce pracy i zatłoczony pub, a także ciche przestrzenie, które dają od nich wytchnienie”.
Bohaterami, których spotykamy po drodze, są gospodarz klubu filmowego klasy B, młoda kobieta wypełniająca ankiety i oglądająca sekwencje w teście śledzenia wzroku, pracownik biurowy, który żyje maskując swoją autystyczną naturę, oraz enigmatyczny pies -ludzki duch czuwający nad osobami niepełnosprawnymi, których historia opowiedziana jest w książce z obrazkami.
„Jak rosyjska lalka Gdzie jest Wally? (Lub Gdzie Waldek? w USA) film zachęca widzów do czerpania przyjemności z odkrywania szczegółów w każdym fragmencie kadru” – czytamy w streszczeniu. „Każdy z bohaterów żyje w odrębnym świecie… Ale stopniowo zdajemy sobie sprawę, że mają wspólne doświadczenia. Niektórzy ukrywają swój autyzm i radzą sobie z wynikającym z niego poczuciem izolacji, podczas gdy inni prosperują w otaczających ich społecznościach i strukturach wsparcia. Wszystkich jednak łączy wspólny cel: znaleźć miejsce, w którym będą mogli swobodnie się poruszać i stymulować, nieskrępowani testami i
ograniczenia społeczeństwa normatywnego. To sekretne miejsce to Stimming Pool…”.
„Stymulowanie” lub zachowania samostymulujące to powtarzające się działania lub ruchy, których ludzie używają, aby pomóc regulować swoje emocje lub radzić sobie z uczuciami.
W filmie występuje obsada autystycznych aktorów i osób niebędących aktorami, w tym neuroróżnorodny performer Dre Spisto. Pojawiają się także członkowie Kolektywu Neurokultur, głównie za kulisami, dyskutując o twórczych decyzjach. Pula Głosów został nakręcony na taśmie Super 16 mm przez Po słońcu autor zdjęć Greg Oke.
Film miał swoją światową premierę na CPH:DOX 2024 w Kopenhadze, a niedawno był pokazywany na BFI London Film Festival. W zeszłym tygodniu znalazł się on wśród 13 filmów pełnometrażowych na długiej liście tegorocznej nagrody Raindance Maverick Award w ramach British Independent Film Awards, w skrócie BIFA. Wyróżnienie to przyznawane jest „kreatywnym, dbającym o pieniądze i podejmującym ryzyko twórcom filmowym”.
Brytyjska firma zajmująca się produkcją i dystrybucją Dartmouth Films planuje premierę kinową na wiosnę 2025 roku.
Współtwórcy z tyłu Pula Głosów to Neurocultures Collective, w skład którego wchodzą Sam Chown-Ahern, Georgia Bradburn, Benjamin Brown, Robin Elliott-Knowles i Lucy Walker, którzy współpracowali przy projekcie z artystą i reżyserem Stevenem Eastwoodem, który pracował jako współreżyser i współproducent , a także producentka Chloe White z Whalebone Films.
Zwiastun „Basenu Stimming”. Projekt rozpoczął się od grantu od organizacji charytatywnej Wellcome Trust for Autism Through Cinema – projektu badawczego na Uniwersytecie Queen Mary w Londynie, którego celem było sprawdzenie, „w jaki sposób kino stworzyło opisy autyzmu i wpłynęło na nasze rozumienie neuroróżnorodności”. Projekt badawczy skupiał się wokół dwóch głównych działań: archeologii filmowej, prowadzonej przez profesor Janet Harbord oraz praktyki filmowej, kierowanej przez reżysera i profesora praktyki filmowej Eastwooda. W ramach grantu Eastwood przeprowadził cykl warsztatów, które posłużyły za podstawę do powstania kolektywu, który powstał pod koniec 2020 roku. Następnie współpracowali przy pełnometrażowym filmie hybrydowym Pula Głosóworaz wieloekranową instalację galeryjną zatytułowaną „Stim Cinema”.
Pomimo napiętego harmonogramu Londyńskiego Festiwalu Filmowego i dużej publiczności, kilku członków Collective i Eastwood znalazło czas na spotkanie THR w nieco cichym zakątku londyńskiego Southbank Centre, aby omówić film i swoje doświadczenia twórcze.
Skupili się głównie na stworzeniu czegoś, co wygląda inaczej i przemawia do nich, bez poczucia potrzeby edukowania widzów.
„Przypuszczam, że niekoniecznie uczymy publiczność o autyzmie” – powiedziała Chown-Ahern THR. „Wszyscy jesteśmy autystyczni i wszyscy mamy różne doświadczenia związane z autyzmem, ale także różne doświadczenia związane z pracą i czerpaniem przyjemności z oglądania filmów. Zatem ten film nie mówi: „Oto, jak to jest być autystą”, ale właśnie nakręciliśmy film i niektóre aspekty autyzmu po prostu tam występują, ponieważ tak właśnie jest u nas na co dzień .”
Podsumowując kreację: „Więc do widzów mogę najlepiej powiedzieć tak: «nie miejcie żadnych oczekiwań co do tego, co zobaczycie, ponieważ to zupełnie inny film». Jest to film, który faktycznie przesuwa bariery i granice, prawdopodobnie dlatego, że nie przedstawia linearnej narracji. Ale nie reprezentuje też tego, co zwykle widzimy lub postrzegamy jako film”.
Bradburn podzielał tę opinię. „Mam nadzieję, że ludzie wyjdą z festiwalu z przekonaniem, że istnieje możliwość kręcenia filmów na różne sposoby i różnych narracji” – powiedziała THR. „Myślę, że zwłaszcza dokument historyczny jest dość sztywny. Film znalazł się w sekcji Tworzenie na Londyńskim Festiwalu Filmowym i myślę, że to naprawdę świadczy o tym, że film opowiada o procesie twórczym. Chodzi o tworzenie i współpracę.”
Doszła do wniosku: „Mam nadzieję, że ludzie zrozumieją, że ich proces twórczy nie musi przebiegać w określony sposób. To nie musi być neurotypowe. To nie musi być zgodne z tym sposobem i tym językiem. Istnieją różne możliwości.”
Eastwood przypomniał sobie moment w procesie twórczym filmu, który wiele o tym mówił. „Mieliśmy zmontowaną wersję, która nie była zamknięta, ale mieliśmy całkiem niezły kształt na potrzeby filmu” – powiedział THR. „Przeprowadziliśmy badanie przesiewowe i niektóre osoby, które nie identyfikują się jako neuroróżnorodne lub autystyczne, powiedziały: «Potrzebujecie więcej wskazówek. A co z tekstem objaśniającym na ekranie? Nie można wymagać od publiczności, aby tak bardzo ufała przepływowi i schematowi. I to było tak uderzające, że wszyscy w Kolektywie po prostu powiedzieli: „Nie, trzymamy się naszych przekonań”. Tu nie chodzi o trzymanie się za rękę. Chodzi o otwarcie się na eksplorację kadru, bycie ciekawym, dryfowanie i kołysanie się”.
Dodał to Pula Głosów nie polega na rozwiązaniu zagadki. „To właśnie robi wiele filmów” – podkreślił Eastwood. „Zatajają informacje, wzbudzają ciekawość, a na koniec wszystko wyjaśniają”.
Kiedy scenarzysta powiedział, że podobały mu się momenty w filmie, w których miał trudności ze zrozumieniem pewnych rzeczy, i że nawet następnego dnia wrócił do obejrzenia jednej sceny, Chown-Ahern uśmiechnął się. „Zdecydowanie jest to film, który moim zdaniem trzeba obejrzeć więcej niż raz, tylko dlatego, że jest w nim mnóstwo ciekawych rzeczy, ale jest to także to piękne odkrycie, którego doświadczamy przez cały film, oglądając różne rzeczy i zauważając rzeczy, które mogłeś nie zauważyć przy pierwszej wachcie” – powiedziała. „Więc fakt, że wróciłeś i ponownie obejrzałeś tę scenę, bardzo mnie cieszy, ponieważ w pewnym sensie tego właśnie chcemy. Chcemy, żeby ludzie wracali, chcemy, żeby ludzie chcieli wracać, aby ponownie go odwiedzić, czy to wyłącznie z ciekawości, czy z intrygi.
Nie zdradzając zakończenia, film kończy się sceną szczególnie zapadającą w pamięć. Zespół kreatywny powiedział, że przez cały proces tworzenia filmu prowadził różne rozmowy na temat najlepszego zakończenia filmu. The Collective i Eastwood zgodzili się, że nie chcieli negatywnego zakończenia, ale czegoś, co kilku twórców określiło jako „celebrację” i „uwolnienie”. Bradburn nazywa to „satysfakcjonującym, naturalnym punktem końcowym”.
Pula Głosów to nawiązanie do opuszczonego basenu, który odgrywa kluczową rolę w filmie. Skąd jednak wziął się na to pomysł? To tutaj dwóch pozostałych członków Kolektywu, którzy nie byli obecni na spotkaniu z THR wejdź. Walker wymyślił postać opisaną jako zwierzę-duch psa. Kolektyw chciał, aby wszystkie postacie zebrały się na końcu w jednym miejscu. W międzyczasie Walker był zainteresowany testowaniem ludzi jako koncepcji, a także opuszczonymi przestrzeniami. „Mówił o ponownym zdziczeniu przestrzeni miejskich za pomocą autystycznych gestów i autystycznych zachowań” – powiedział Eastwood THR. „Więc wpadł na pomysł kręcenia zdjęć w pustym basenie, a potem wpadł na pomysł basenu do stymulacji i wtedy stało się to jednym z charakterystycznych wydarzeń”.
Kolejną zapadającą w pamięć częścią filmu jest krwawa animacja zombie, stworzona dzięki uprzejmości Elliotta-Knowlesa. „Chciałem pokazać coś ze swojej miłości do gatunków horroru i science-fiction i pomyślałem, dlaczego nie?” kreacja opowiada THR zapytany, jak wpadł na ten pomysł. „Więc zrobiłem scenorys. Robię w domu scenorysy w komiksowym stylu historii alternatywnej. To wszystkie historyczne wydarzenia na świecie, w których kobiety mogą zostać wojowniczkami i nikt nie ocenia płci ani płci. Ale nadal osądzają na podstawie rasy i religii. Postanowiłem więc zrobić mały scenorys przedstawiający wojnę secesyjną z udziałem żołnierzki Jankesów [fighting] Konfederackie zombie na bagnach Luizjany.
Czy film i szerszy świat mogą w przyszłości zobaczyć więcej od Kolektywu? „Nie chcę na nikim robić żadnego wrażenia. Są rozmowy, które należy przeprowadzić” – zaproponował Bradburn. „Myślę, że wszyscy w trakcie tego procesu widzieliśmy różne rzeczy i [also do] tworzyć inne rzeczy poza filmem i chcemy pracować więcej. Ja i Sam właśnie zakończyliśmy pracę nad innym projektem filmowym, więc współpraca między nami układa się dobrze.”
Dodała: „Lucy miała inną postać, która nie do końca znalazła się w filmie i nad którą ściśle z nią pracowałam. Myślę, że szczególnie Lucy i ja mamy w tym sensie powiązanie, podobnie jak Robin, z tym projektem dotyczącym historii alternatywnej, który jest naprawdę fajny i niesamowity. Dlatego wszyscy rozmawialiśmy o tym, że naprawdę chcemy wspólnie zaangażować się we wszystkie te projekty”.
Eastwood jest z tego dumny Pula Głosów prezentuje inne podejście do tworzenia filmów. „Ludzie myślą, że filmy to tylko wątki postaci i struktury fabularne” – powiedział THR. „Ten film naprawdę mówi: co z filmami, które po prostu się kołyszą, kołyszą i dryfują, a także opowiadają o wzorach i radości z rzeczy, które się powtarzają? Myślę, że każdy odczuwa tę radość, a publiczność nie musi być strukturą karmioną łyżkami”.
Przed zakończeniem spotkania chciał podkreślić jeszcze jedną rzecz. „Sposób, w jaki powstał film, który jest dla nas tak samo wyjątkowy jak sam film, polegał na stworzeniu w pełni przystępnych i włączających zdjęć” – podkreślił Eastwood. „Mieliśmy ciche przestrzenie, mieliśmy doradców, adwokatów, mieliśmy prawie całkowicie autystyczną obsadę, a dużą część załogi również identyfikowano jako neuroróżnorodną. Mieliśmy jeźdźców niepełnosprawnych, więc ludzie mogli określić swoje potrzeby. To coś, z czego naprawdę jesteśmy dumni. I jest współwłasnością. Wszyscy podpisaliśmy się pod edycją. To naprawdę projekt współtworzony i jest to coś, czym naprawdę chcemy się podzielić.”