“Świąteczna komedia „Listy do M. Pożegnania i powroty”, szósta już część uwielbianego przez Polaków cyklu, była skazana na sukces w box offisie. Jednak nikt się nie spodziewał, że wynik kasowy będzie aż tak spektakularny. Podczas premierowego weekendu na film wybrało się bowiem ponad pół miliona widzów.”, — informuje: film.dziennik.pl
Pół miliona widzów w weekend Na „Pożegnania i powroty” ruszyło tłumnie ponad 500 tysięcy Polaków. To niemal dwukrotnie lepszy rezultat od poprzedniej części cyklu, „Listów do M. 5”, które zobaczyło w pierwszy weekend niecałe 290 tysięcy widzów.
To również wynik lepszy od największego jak dotąd polskiego przeboju kinowego 2024, czyli „Akademii Pana Kleksa”. Superprodukcję Macieja Kawulskiego obejrzało bowiem w premierowy weekend blisko 400 tysięcy widzów. I wówczas też w grę wchodziły praktycznie 4 dni, gdyż 5 stycznia był najczęściej „oddawany” przez pracodawców za Święto Trzech Króli przypadające na sobotę 6 stycznia.
Dotychczas filmy z serii „Listy do M.” gromadziły w sumie w kinach od 1,5 miliona do 3 milionów widzów. „Pożegnania i powroty” mają dużą szansę i tutaj pobić rekord, a przynajmniej uplasować się w górnej granicy.
Kto stoi za szóstą częścią megahitu? Za kamerą kolejny raz stanął Łukasz Jaworski („Listy do M. 5”). Autorami scenariusza ponownie są Marcin Baczyński i Mariusz Kuczewski.
W gwiazdorskiej obsadzie znaleźli się Agnieszka Dygant, Piotr Adamczyk, Tomasz Karolak, Roma Gąsiorowska, Maciej Stuhr, Wojciech Malajkat, Magdalena Walach, Janusz Chabior, Ina Sobala i Kirył Pietruczuk.
O czym są „Pożegnania i powroty”? Zbliżają się kolejne święta Bożego Narodzenia. Wszyscy szykują się do Wigilii i rodzinnego biesiadowania. Padają obietnice i deklaracje, których niełatwo dotrzymać… ale w święta wszystko jest możliwe! Mel (Karolak) ambitnie rozwija własną firmę mikołajową. Jako poważny biznesmen i odpowiedzialny mężczyzna stawia sobie za cel zorganizowanie uroczystej kolacji wigilijnej. Szybko jednak okazuje się, że to zadanie go przerasta. Dodatkowo w swoim młodszym pracowniku Grześku (Pietruczuk) dostrzega odbicie dawnego siebie – młodego chłopaka, który popełnia te same błędy. Mel postanawia przerwać ten zgubny wzorzec i zrobić wszystko, by uchronić Grześka przed kolejnymi pochopnymi decyzjami! Karina (Dygant) i Szczepan (Adamczyk) pragną wreszcie spędzić spokojne, normalne święta – bez kłótni, bez stresu i nieoczekiwanych niespodzianek. Jednak los ma wobec nich inne plany… Gdy nagle pęka rura i zalewa im mieszkanie, do ich domu trafia Lucek (Chabior). Oczywiście nie sam, lecz w towarzystwie kolejnej „ofiary”, Japończyka Józka. Widząc, co się szykuje, Szczepan postanawia działać. Tymczasem Wojciech (Malajkat), wracający z Londynu, gdzie odwiedzał swoją córkę, ma własne plany na wigilijny wieczór. Wszystko wydaje się pod kontrolą, aż na jego drodze pojawia się Ewa (Walach) – tajemnicza kobieta, która leci do Warszawy, by zobaczyć się z ukochanym poznanym przez Internet. To przypadkowe spotkanie nie tylko zmieni ich spojrzenie na własne życie, ale także może być początkiem niezwykłej relacji. A Mikołaj (Stuhr)? Ten z kolei spaceruje po mieście, spotykając starych i nowych znajomych, podczas gdy w domu czeka na niego rodzina, a przede wszystkim mały Ignaś. Chłopiec, z niecierpliwością wypatrując pierwszej gwiazdki i wymarzonego prezentu, wplątuje się w sytuację, która zmusza go do działania, by ocalić ducha świąt. Przeplatające się losy bohaterów tworzą ciepłą, pełną humoru i wzruszeń opowieść o magii Bożego Narodzenia. Tutaj nic nie jest oczywiste, a świąteczne niespodzianki potrafią wywrócić życie do góry nogami.
Krytycy filmowi nieprzekonani Tak jak widzowie niezmiennie pozostają zachwyceni „Listami do M.”, tak recenzenci z części na część coraz bardziej narzekają. „Niby świąteczna tradycja, ale im dalej w ten las, tym więcej nonsensu. Komedii jak na lekarstwo, a i magia świąt już nie porywa” – uważa Marcin Wolniak z Polskiego Radia Londyn, wystawiając filmowi ocenę 4/10.
Kamil Kalbarczyk w recenzji dla Filmwebu jest ciut łaskawszy, oceniając film na 5/10 i pisząc: „Do około setnej minuty (…) myślałem sobie: dlaczego znowu jest tak rozwlekle, niezbornie i nijako? A tu w ostatnim kwadransie, w obliczu zerowych oczekiwań, nagle zatliła się iskra ekranowo-gwiazdkowej magii, naciśnięto odpowiednie klawisze, coś drgnęło, kąciki moich ust się uniosły, nawet zaszkliły się oczy”.