Recenzja „The Madness”: Colman Domingo osiąga nowy, Stratosferyczny Poziom Coolu w skądinąd nijakim thrillerze spiskowym Netflix

Gra jak thriller Alfreda Hitchcocka o złym człowieku w złym miejscu, jeśli zastąpisz Everymana w stylu Jimmy’ego Stewarta Shaftem, Netflix Szaleństwo to ośmioodcinkowy thriller zbudowany wokół teorii, że przy odpowiedniej okazji Colman Domingo może stać się najgorszym muthą na świecie. I jako dowód na tę teorię, jest on całkowicie udany.

Serial jest dla Domingo czystą gwiazdą – tak jakby ludzie siedzieli w pokoju i zastanawiali się, co fajnego może zrobić Colman Domingo, fajne rzeczy, które Colman Domingo może powiedzieć i fajne, co Colman Domingo może założyć, a następnie wypuszczają Colmana Domingo na wolność, aby podnieść jego atrakcyjność. jeszcze większy poziom ochłody. Niemal w każdym kadrze widać zawroty głowy, gdy robi to ciężko pracująca gwiazda, zdobywczyni nagrody Emmy i nominowana do Oscara. A ponieważ data premiery przypada na jego 55. urodziny, jest to świetny prezent dla aktora, który z pewnością zasłużył na tę wizytówkę.

Biorąc to pod uwagę, pojazd wokół Domingo jest zupełnie mniej satysfakcjonujący. Przez trzy lub cztery odcinki jest to prosta, banalna miazga z wystarczającym zrozumieniem prawdziwego świata, aby dać mu zęby. Ale druga połowa staje się coraz bardziej ogólnym wątkiem spiskowym, co prowadzi do dwuczęściowego wniosku, który jest bardziej zadowolony i świętoszkowaty, niż może to uzasadniać poprzednia akcja.

Domingo gra Muncie Danielsa, byłego nauczyciela i działacza społecznego, który przekształcił się w postępowego eksperta telewizyjnego. Na początku tej historii Muncie z Filadelfii jest o krok od spełnienia marzenia: gościnnie prowadzi wieczorny talk show w CNN, a jego przyjaciel i agent Kwesi (Deon Cole) jest pewien, że jeśli to się powiedzie, regularny gospodarz koncert może być następny.

Sytuacja Munciego układa się pomyślnie, ale nie jest idealna. On i jego żona Elena (Marsha Stephanie Blake) zmierzają do rozwodu, jego kochający syn (Demetrius Thaddeusa J. Mixsona) jest wielkim fanem trawki, a córka (Kallie Gabrielle Graham) jest dla niego prawie obca. Muncie również stara się pracować nad jakąś książką, więc udaje się do chaty w Poconos.

Następnie, po przerwie w dostawie prądu, Muncie udaje się do sąsiedniej chaty i odkrywa, że ​​jej mieszkaniec (Tahmoh Penikett) jest rozczłonkowany przez dwóch mężczyzn w maskach. Wkrótce ucieka przed najróżniejszymi grupami i organizacjami, w tym lokalną policją, FBI i napędzanym przez Internet legionem zwolenników białej supremacji. Czy wspominałem, że facet z sąsiedztwa był wpływowym skrajnie prawicowym? – i różnych korporacyjnych zbirów. Muncie, wschodząca postać w środowisku medialnym, dla którego zbyt często priorytetem jest niezgoda, jest teraz uwikłany we własny spisek, który prowadzi aż do… właściwie nic ciekawego.

Szaleństwo został stworzony przez Stephena Belbera (Taśma) oraz fakt, że w podstawowej strukturze narracji jego doświadczenie opiera się głównie na teatrze, a nie na długich przedstawieniach z przędzeniem przędzy. Skacząc między Filadelfią, Nowym Jorkiem a rodziną Poconos, nie zważając na czas i położenie geograficzne, w sposobie, w jaki Muncie prowadzi śledztwo, panuje wrażenie pierwszego szkicu. Może dlatego, że Muncie nie jest detektywem i nie ma instynktu detektywa, chodzi z miejsca na miejsce, zdobywając dokładnie jeden trop na raz, ale sprawia to wrażenie zarysu tajemnicy, a nie tajemnicy.

Po drodze wdaje się w konflikt z skrajnymi grupami zarówno z prawej, jak i lewej strony, by w razie wątpliwości powrócić do sceptycznego agenta FBI granego przez Johna Ortiza oraz mądrego i mającego duże kontakty właściciela sklepu z cygarami granego przez Stephena McKinleya Hendersona (ten ostatni w swoim drugim świetny występ Netflix w tym miesiącu).

Są chwile, kiedy Szaleństwow którym występuje VJ Boyd (Usprawiedliwiony) jako współshowrunner, pokazuje pewien mile widziany niuans. Chociaż większość filmów została nakręcona w Ontario, serial dobrze ukazuje Filadelfię jako uwarstwioną beczkę prochu w mieście. Znajdują się w nim dosadne odniesienia od MOVE, przez strukturę demograficzną kilku dzielnic, po zakupy gruntów przez Penn i Temple i ich wpływ na lokalny rynek nieruchomości. Postacie czasami mówią „szczęka” w celu zachowania autentyczności. Ponieważ Domingo pochodzi z Filadelfii, zakładam, że nalegał na podanie tych szczegółów.

Szczegóły dotyczące tych marginalnych grup są mniej skuteczne. Fabuła o żonie sąsiada z Poconos, z którą był w separacji (Lucie Tamsina Topolskiego), to o wiele więcej treści w stylu „Hej, uczczmy białych nacjonalistów w przewidywalny sposób”, niż mi się to przydało. Sposób, w jaki te frakcje krzyżują się z mediami, mroczniejszymi zakątkami Internetu i generycznym amerykańskim kapitalizmem, ma być reprezentowany przez tytuł serii, ale nic tutaj nie jest na tyle dzikie, aby mu dorównać.

Zwłaszcza gdy staje się jasne, że nasilona paranoja Munciego i występowanie chorób psychicznych w rodzinie nie są tak naprawdę tematem serialu, następuje przejście od Szaleństwo Do Nijakość. Do finału, który ma zmusić Munciego do dokonania ważnych osobistych wyborów, w szerszej perspektywie przestałem kupować cokolwiek, co mówił serial. Ostateczne ujawnienie spiskowych rewelacji to wielka fiasko.

Co utrzymuje Szaleństwo od stania się czymś całkowicie jednorazowym jest, jak można się domyślić, Colman Domingo. W pierwszych minutach widzimy wystarczająco dużo życia Munciego — lubi biegać na długich dystansach i trenuje jiu-jitsu — że jego przemiana w niemal bohatera akcji wydaje się uzasadniona. Inne szczegóły dotyczące tej postaci, takie jak jego doświadczenie w nauczaniu i organizowaniu społeczności lub jego pełen pasji, ale zaniepokojony ojciec, to czysta ekspozycja, a przynajmniej złocenia wokół lilii, która skądinąd „niesłusznie oskarżony mężczyzna ucieka, aby oczyścić swoje imię”.

Domingo doprowadza Munciego do wściekłości, ale przede wszystkim oddaje frustrujące niedogodności związane z sytuacją, w której się znalazł. Muncie może pochodzić z pracy fizycznej, ale lubi lepsze rzeczy. Większość serialu spędza w efektownej i spektakularnie wszechstronnej pechowej kurtce. Kiedy stara się nie zostać zauważonym w miejscach publicznych, pomaga mu w tym sznur markowych okularów przeciwsłonecznych. Kiedy musi działać pod przykrywką w snobistycznym klubie, nie wystarczy pożyczyć byle jaki garnitur — pożycza idealnie skrojony garnitur Toma Forda.

Nie dotrwałem do samego końca napisów końcowych, żeby sprawdzić, które marki otrzymały „uwzględnienie w promocji” za swoje skojarzenia z Domingo, ale gwarantuję, że Netflix zostawia pieniądze na stole, nie dodając „Więcej o programie Colmana Domingo” szafę, przejdź do…”. Link do działania znajduje się na końcu każdego odcinka.

Reżyserzy, w tym Clément Virgo przy pierwszej i dwóch ostatnich odsłonach sezonu, rozumieją przysłowiowe zadanie. Niezależnie od tego, czy Muncie siedzi w obskurnym motelu, pali jointa w bluzie z kapturem, czy biegnie po lesie z pogonią za poplecznikami, Domingo jest stale oświetlane i kadrowane z precyzją zwykle zarezerwowaną dla Toma Cruise’a lub Timothée Chalameta Tygodnia w branży.

W obsadzie drugoplanowej znajdują się doświadczeni aktorzy charakterystyczni, tacy jak Henderson i Ortiz, a także zawsze mile widziany Cole, który dostał własny, porównywalny pojazd z bardzo dobrymi parametrami Przeciętny Joe. (Ten został wyemitowany w BET+ i dlatego nie zyskał tak dużego rozgłosu.) Dwóch dodatkowych aktorów charakterystycznych również jest całkiem dobrych — jeden dostaje świetną pojedynczą scenę, a drugi pojawia się na krótko w środku sezonu jako złoczyńca średniego poziomu. Szkoda, że ​​aktorzy grający rodzinę Munciego nie mieli więcej do roboty, chociaż uważam, że postać Kallie i gra Grahama miały ciekawe aspekty, które wzbogaciły serial.

Ciągle oglądałem występ Domingo i myślałem o Bobie Odenkirku Niktjeśli chodzi o to, jak fajnie jest widzieć aktorów korzystających z tego rodzaju castingu przeciwko typowi. Nie jest to rzecz, którą chciałbym, żeby robili przy każdym projekcie, ale to jeden z tych mosiężnych pierścieni, które każdy świetny scenarzysta komedii lub facet z teatru muzycznego powinien mieć okazję złapać w pewnym momencie swojej kariery.

Jeśli ktoś chce dać Domingo możliwość strzelania z broni palnej, duszenia złych facetów, tyrady na temat równości dochodów i przemierzania uliczek w kurtce, tak aby fajni przypadkowi przechodnie musieli komplementować jego strój, jestem tu po to. Nawet jeśli chciałbym, aby otaczający go serial był w stanie lepiej utrzymać swój impet przez cały czas trwania.