Recenzja „Pushpa 2: The Rule”: ambitna i ekstrawagancka kontynuacja akcji dostarcza zbyt wiele dobrego

Zaczyna jako mężczyzna z marginesu – pracownik najemny o kobiecym imieniu, które oznacza „kwiat” i chipie wielkości góry na przechylonym ramieniu. Ale Pushpa jest tak mądry i nieustraszony, że wkrótce wspina się po szczeblach kariery w przemycie drzewa sandałowego, by zostać szefem syndykatu i ojcem chrzestnym miasta Chittoor.

Jednak władza i pieniądze nie napędzają Pushpy. Ponad wszystko pragnie szacunku i legitymizacji, których odmawiano mu od dzieciństwa, ponieważ jego ojciec nigdy legalnie nie poślubił jego matki. Pushpa może wydawać się równie niezwyciężony jak superbohater Marvela. Ale jak Amitabh Bachchan Deewaaraktóry ma wytatuowane na ramieniu „mera baap chor hai” („mój ojciec jest złodziejem”), Pushpa również ma trwałe blizny. To potężna kombinacja.

Ekstrawagancka i płodna wyobraźnia scenarzysty i reżysera Sukumara Bandreddiego znalazła odpowiedni wyraz w talencie i zaangażowaniu Allu Arjuna, który zamieszkuje Pushpę, jakby nigdy nie był kimkolwiek innym. W Pushpa 2: Zasadaaktor romansuje, tańczy, płacze, przechwala się, okalecza i morduje. Są chwile, kiedy bije mężczyzn na miazgę, mając na sobie makijaż, sari, kolczyki i bransoletki; szczerze mówiąc, nie znam zbyt wielu czołowych ludzi, którym by się to udało.

Kontynuacja ma być największym filmem eventowym w Indiach, a Sukumar i Arjun nie idą leniwą drogą (choć jest jeden numer taneczny, którego absolutnie nie można zapomnieć). W tym filmie jest pot, ambicja i śmiałość. A mimo to musimy zadać sobie pytanie: ile Pushpa jest za dużo Pushpa? Bo trzy godziny i 20 minut to zdecydowanie przedawkowanie.

Podobnie jak jego bohater, Sukumar się nie boi. W 2021 roku Pushpa: Powstaniew ostatnich 25 minutach filmu przedstawił nową postać, Bhanwara Singha Shekhawata (Fahadh Faasil). Tutaj tworzy jedną olśniewającą sekwencję najważniejszych momentów po drugiej.

Fabuła, przynajmniej przez pierwszą połowę, w dużej mierze skupia się na tym, jak Pushpa i Shekhawat próbują się przechytrzyć. Pushpa jest obecnie międzynarodowym graczem, który może manipulować wyborami i stanowiskami głównych ministrów. Musi jednak przemycić z Indii tysiące ton drzewa sandałowego. I musi uszczęśliwiać swoją żonę, Srivalli (Rashmika Mandanna). Przerażający Pushpa siedzi u jej boku w kuchni i w pewnym momencie całuje ją w stopę. W drugiej połowie uwaga przenosi się na dalszą rodzinę Pushpy, gdy na pierwszy plan wysuwa się nowy wróg. (Ta historia będzie oczywiście kontynuowana w Pushpa 3: Szaleństwo.)

Sukumarowi nie brakuje pomysłów. Są w filmie momenty pomysłowe i zaskakujące, które wywołują brawa. Blokada przed przerwą prawdopodobnie rozśmieszy Cię do łez. I pomimo wściekłej akcji – w pewnym momencie Pushpa odcina kończyny – są momenty pełne emocji, które wywołają łzy. Jest też mnóstwo zabójczych wersów o tym, że Pushpa jest jego własną marką. „Jeśli jest Pushpa, jest biznes” – deklaruje na początku filmu.

Sukumar pozwala rozwijać się także innym postaciom. Shekhawat pochodzi zasadniczo z Shammi Noce Kumbalangigrany także przez Faasila, na sterydach i w mundurze. Jest cudownie niezrównoważony. Mandanna musi wykonać mnóstwo energicznych akrobatycznych tańców, ale w jednej scenie potrafi zabłysnąć. Daje Srivalli kręgosłup, przeciwstawiając się Arjunowi.

Ale Pushpa 2: Zasada słabnie, ponieważ od pierwszej do ostatniej klatki pozostaje w trybie maksymalnym. Nie ma tu miejsca na ciszę i pauzę. To turbodoładowana narracja, która rozciąga się tak długo, że przyczepność nieuchronnie się rozluźnia. Zastanawiam się, czy Sukumar po prostu nie za bardzo zakochał się w swoim własnym dziele.

Scena po scenie potwierdza przebiegłość i odwagę Pushpy. Przez pierwsze pół godziny film tak bardzo celebruje swojego bohatera, że ​​mamy wrażenie, jakbyśmy raz po raz oglądali różne wprowadzenia w zwolnionym tempie. Gra w kotka i myszkę pomiędzy Pushpą i Shekhawatem również staje się powtarzalna.

Piosenki Devi Sri Prasad tylko dodają długości. Kompozytor, który dał nam zapadające w pamięć utwory „Oo Antava” i „Srivalli” w pierwszym filmie, nie jest w stanie powtórzyć tutaj magii. Jednak ścieżka dźwiękowa w tle, również stworzona przez procesor DSP z dodatkową partyturą Sama CS, znacznie wzmacnia akcję.

Najsłabsze ogniwo w Pushpa 2: Zasada to wątek poboczny obejmujący ubezpieczoną postać kobiecą, która została dodana tylko po to, aby popchnąć wątek bohatera do przodu. Podobnie jak nauczyciel w Simmba lub nauczyciel w Wettiyanjest w zasadzie pożywką dla napaści na tle seksualnym, której przedstawienie jest tutaj niepotrzebnie prymitywne.

Logika i prawa fizyki nie mają zastosowania w takim filmie Pushpa 2ale ostatecznie otrzymujemy sekwencję, w której Pushpa walczy i pokonuje dziesiątki mężczyzn dzierżących noże ze związanymi rękami i nogami. Jest jak pocisk, który pcha się w różne strony i nawet jego zęby stają się śmiercionośną bronią. Wygląda na człowieka opętanego boską furią. To na granicy absurdu, a te wiele ruchomych części nie zawsze pasuje do siebie spójnie. Ale Arjun nie przestaje, wszystkie działa strzelają.

Wyszłam z kina podekscytowana perspektywą zobaczenia Pushpa 3: Szaleństwoale też tak wyczerpany, że jestem wdzięczny, że tworzenie tych filmów zajmuje kilka lat. Potrzebujemy czasu, aby pomyśleć o Pushpie i dojść do siebie po nim.