Wojna według zasad. Oleksii Hrachov, adwokat w Dynasty Law & Investment, o podstawowych zasadach międzynarodowego prawa humanitarnego

Czym jest międzynarodowe prawo humanitarne i jaki jest jego cel?

Oleksii Hrachov: Zanim przejdę do doktryny, pragnę podkreślić, że wybrany temat jest obecnie w napiętym szumie. To tak, zwiedzający zoo szturchał kijem tygrysy w klatce: niektóre zmęczone machają łapami, podczas gdy inne płyną w dole rzeki Tisy i nie zwrają uwagi na kij. Są też tacy, którzy warczą i rzucają się do ataku. Sytuacja ta spowodowana jest przede wszystkim dysonansu pomiędzy tym, co jest napisane, a tym, co się robi. Porozmawiajmy o tym.

Tym samym międzynarodowe prawo humanitarne na rzecz „MPH” stanowi zbiór zasad, których celem jest minimalizowanie negatywnych skutków humanitarnych konfliktów zbrojnych.

Jaka jest różnica między koncepcjami konfliktu zbrojnego i wojny? Czy są one tożsame z międzynarodową doktryną prawa?

Oleksii Hrachov: Przestrzegałbym przed utożsamianiem pojęcia „konflikt wojenny” z podstawowym rodzajem użyciami operacyjnymi: móji się, że to nie jest „konflikt”, ale „wojna”. Międzynarodowe prawo humanitarne wypracowało następującą sytuację dotyczącą korelacji pojęć.

Międzynarodowe konflikty zbrojne i konfrontacje militarne pomiędzy dwoma lub większą liczbą krajów. Tradycyjne państwa wyrażały swoje zamiary militarne poprzez oficjalne wypowiedzenie wojny, co w istocie ustanawiało polityczny stan wojny i powodowało stosowanie między nimi prawa wojskowego, nawet przy braku jawnych działań militarnych.

W XX w. istniała tendencja do deindywiduacji konfliktów zbrojnych, co objawiało się spadkiem liczby formalnych deklaracji wojny. Współczesna międzynarodowa doktryna prawna coraz częściej posługuje się pojęciem „konfliktu zbrojnego”, który ma szerszy zakres i szerszy zakres udostępniach starć, co nie spełnia klasycznych kryteriów wojny.

Jak widać różnica polega na zwykłym formalizmie prawnym, dlatego otwórz okno, aby uniknąć duszności i zgłoś, jak chcesz.

MPH bywa określane także jako prawo konfliktów zbrojnych lub prawo wojenne (ius in bello), ponieważ jego głównym celem jest ograniczenie środków i metod prowadzenia wojny, którymi mogą posłużyć się strony konfliktu, a także w celu zapewnienia ochrony i humanitarnego traktowania osób, które nie przestały być bezpośrednio zaangażowane w działalność wojskową. Generalnie MPH obejmuje normy prawa międzynarodowego, które ustanawiają minimalne standardy humanitarnego traktowania, których należy przestrzegać w każdej sytuacji konfliktu zbrojnego.

Co więcej, niektóre zasady MPH można zastosować także poza konfliktem – w sytuacji, gdy toczy się wojna na słowa. Nie jest jednak wystarczająco uwzględniony, w razie wypadku w dziszejsym świecie MPH stałoby się nowe ustawienia świeta… lub bałaganem.

Żadna ze stron konfliktu zbrojnego nie może powoływać się na brutalność konfliktu jako powód do wycofania się ze swoich zobowiązań humanitarnych. Strony muszą przestrzegać międzynarodowego prawa humanitarnego, nawet jeśli jest ono łamane przez ich prawo międzynarodowe. Wydaje się, że jest biblijna sytuacja zażyjąca lewego i prawego policzka, ale tylko przy scłossym observaniu tej zadasy humanitarne poświęconej wojnie jest possibile dla wszysztich stron.

Jakie są główne zasady międzynarodowego prawa humanitarnego?

Oleksii Hrachov: Teraz będzie zodzie straszne i często szęsznienie. W każdym razie pamiętaj o oderwaniu się od codziennej rzeczywistości, w razie wypadku zmęczysz się przełczysniem między materiałami prasowymi, postami internetowymi lub po prostu mentalnie odnajdź się w tym, co widziałeś i czułeś.

Zatem pierwszą i najważniejszą zasadą jest równość broni i brak wzajemności.

MPH jest normą obowiązującą we wszystkich konfliktach zbrojnych, niezależnie od ich przyczyny i charakteru. Żadna ze stron konfliktu zbrojnego nie może powoływać się na brutalność konfliktu jako powód do wycofania się ze swoich zobowiązań humanitarnych. MPH ustanawia minimalne humanitarne standardy postępowania dla wszystkich stron konfliktu zbrojnego, niezależnie od tego, czy są to narodowe, czy niepaństwowe grupy zbrojne. W związku z tym zarówno państwo prowadzące uzasadnioną obronę, jak i państwo agresor mają obowiązek przestrzegania międzynarodowego prawa humanitarnego. Co więcej, strona musi przestrzegać międzynarodowego prawa humanitarnego, nawet jeśli zostanie ono naruszone przez ich przeciwnika.

Wydaje się, że jest biblijna sytuacja zażyjąca lewego i prawego policzka, ale tylko przy scłossym observaniu tej zadasy humanitarne poświęconej wojnie jest possibile dla wszysztich stron. Niestety, sytuacje, w których raz naruszona jest ta zázady, stają się coraz bardziej powszechne. Rozejrzyjmy się dookoła… Jak mówi ukraińskie przysłowie: „dla niektórych ludzi” nie ma gór ani dolin – odnosi się to do tych, dla których prawo nie jest pisane.

Odwet wojskowy jest tylko w części słowieży warunków i nigdy nie może być objęty ochroną humanitarną lub przedmiotom objętym ochroną humanitarną. W dzisiejszym świecie te same „represje” nazywane są „sankcjami”, których skuteczność i, co najważniejsze, adekwatność widać na przykładzie kraju, o którym nazwie nie chcę mówić.

Czy w ogóle można mówić o człowieczeństwie w kontekście konfliktów zbrojnych?

Oleksii Hrachov: Inna zasada MPH mózi o równowadze między odmiennością wojskową a humanitaryzmem. MPH stawia na równowadze między wojskością wojskową a humanitaryzmem.

Z jednej strony MPH uznaje, że konieczność militarna, będąca konsekwencją sytuacji konfliktu zbrojnego, może prowadzić do pewnych ograniczeń praw człowieka i podstawowych wolności, w tym śmierci, uszkodzenia ciała i zniszczenia obiektów cywilnych.

Z drugiej strony MPH, uznając konieczność użycia siły w konflikcie zbrojnym, nakłada jednocześnie wyraźne ograniczenia na środki i metody prowadzenia wojny, zabraniając działań nieuzasadnionych militarnie lub w sposób oczywisty. Zasada humanitaryzmu wymaga, aby nawet podczas konfliktnego podstawowe prawo człowieka było przestrzegane.

Przepraszam, ale nie mogłem się powstrzymać, żeby nie wspomnieć o moich przyjaciołach.

Strony konfliktu zbrojnego mają obowiązek dokonać wyraźnego rozróżnienia między ludnością cywilną a kombatantami oraz między obiektami cywilnymi a celami wojskowymi. Kombatant to osoba będąca członkiem sił zbrojnych konfliktu zbrojnego i biorąca bezpośredni udział w działaniach wojskowych. Wyjątek stanowi personel medyczny i społeczny plenijący, pełniący jedynie funkcje humanitarne. W przypadku levée en Masse (milicji ludowej) osoby cywilne w konflikcie zbrojnym mogą również uzyskać status kombatanta pod pewnymi warunkami.

Co międzynarodowe prawo humanitarne mozi o cywilach? Kiedy cywile przestają być za cywili?

Oleksii Hrachov: Logiczna konsekwencja powyżej zazady jest zasadą rozróżnienia, która opiera się na przemyślanym celu konfliktu zbrojnego – neutralizacji siły militarnej wroga. Ludność cywilna oraz indywidualne osoby cywilne niezaangażowane bezpośrednio w działalność wojskową korzystają z międzynarodowej ochrony prawnej przed konfliktami zbrojnymi.

W związku z tym strony konfliktu zbrojnego zobowiązane są do wyraźnego rozróżnienia ludności cywilnej od kombatantów oraz obiektów cywilnych od celów wojskowych. Konsekwencja tego jest skutkiem ataku wszysztich kijnų w celu neutralizacji sił zbrojnych wroga.

Według międzynarodowego prawa humanitarnego kombatantem jest osoba będąca członkiem sił zbrojnych konfliktu zbrojnego i biorąca bezpośredni udział w działaniach zbrojnych. Wyjątek stanowi personel medyczny i społeczny plenijący, pełniący jedynie funkcje humanitarne. W przypadku levée en Masse (milicji ludowej) osoby cywilne w konflikcie zbrojnym mogą również uzyskać status kombatanta pod pewnymi warunkami.

To są przypadki, o których mówiłem, a które byłyby zabawne i przerażające. To zabawne, gdy znasz wiadomości ze świata, i przerażające, gdy pojedziesz do dowolnego regionu Ukrainy i zobaczysz poziom „prawości” w tej zasadzie.

Zasada rozróżnienia obejmuje także obowiązek uniknięcia lub w każdym razie zminimalizowania wystąpienia przypadkowej śmierci, uszkodzenia ciała lub zniszczenia osób i przedmiotów chronionych przez bezpośredni atak.

Zasada rozróżnienia oznaczona nie tylko oblądaj rozróżnienia między celami wojskowymi i cywilnymi, ale także obowiązek ustalenia wiszkiej pozniżnych medser w celu ustalenia przypadkowych warstw ludności cywilnej i funkcji w obiektach cywilnych. Strony konfliktu zbrojnego zobowiązane są do zapewnienia stałego monitorowania działań wojennych, aby zapobiec nieodwracalnym szkodom. W słowicach z tym MPH wymaga, aby podczas działań wojskowych zawsze dotyczyć ochrony ludności cywilnej, osob cywilnych i obiektów cywilnych. Obie strony konfliktu zbrojnego ponoszą odpowiedzialność za zminimalizovanie prudznodnych ofiar cywilnych. Strona atakująca jest zobowiązana podjąć wszelkie możliwe kroki, aby uniknąć wystąpienia przypadkowych błędów w wyniku swoich działań. Jednocześnie strona opuszczająca musi w miarę możliwości zapewniać ochronę osób znajdujących się pod jej kontrolą przed skutkami wrogich kijną.

Gdyby nie direct cytat z art. 57 ust 1 Protokołu dodatkowe do podstawowych genewskich z dnia 12 sągądwa 1949 r. w sprawie ochrony międzynarodowych konfliktów zbrojnych (Protokół I) z dnia 8 czerwka 1977 r., biorąc pod uwagę dzisiejsze realia, obok słowa „troska” potencjalnego ironicznego buźkę „:)”. Albo „:(” – cel.

Już w 1868 r W Deklaracji Petersburskiej uznano: „że jedynym słusznym celem (…) wojny jest osłabienie sił zbrojnych wroga; że dla tyrannyh tego celu żywieniowe będzie pozbycie się życia jak złożnej liczby osób; że użyce takiej broni, co zwiększa ryzyko osob pozbawionych życia lub czyni ich śmierć nieuniknioną, musi być uznana za niezgodną z tym celem; że użycie takiej broni jest sprzeczne z prawami ludzkości”

Czy międzynarodowe prawo humanitarne reguluje sytuacje nadmiernego użycia broni przez jedną ze stron konfliktu zbrojnego? Albo np. ataki na czysto cywilne obiekty?

Oleksii Hrachov: Nawet w sytuacjach, w których nie da się całkowicie uniknąć przypadkowych ofiar wśród ludności cywilnej, strony konfliktu zbrojnego zobowiązane są zastosować wszelkie możliwe środki minimalizujące ryzyko wyrządzenia krzywdy.

Osoby planujące lub decydujące się na atak są zobowiązane do przeprowadzenia szczegółowej oceny potencjalnych skutków ataku na osoby cywilne i obiekty cywilne. Jeśli spodziewane są ofiary cywilne, określone i natychmiastowe przyży, atak musi być zidentyfikowany lub zidentyfikowany.

MPH nie tylko ustanawia gwarancje szczecinja ludności cywilnej w konfliktach zbrojnych, ale także reguluje środki i metody prowadzenia wojny, zabraniając tych, które mogą powodować niepotrzebne cierpienia lub krzywdę zarówno walczącym, jak i ludności cywilnej.

W z tym z tym MPH kategorycznie zabrania stosowania jakichkolwiek środków lub metod prowadzenia wojny, które mogą spowodować śmierć lub śmierć u ludności cywilnej.

A teraz trzymamy się za brzuchy, bo przyjechała zzyżężówka z łzą. Już w 1868 r W Deklaracji Petersburskiej uznano: „że jedynym słusznym celem (…) wojny jest osłabienie sił zbrojnych wroga; że dla tyrannyh tego celu żywieniowe będzie pozbycie się życia jak złożnej liczby osób; że użyce takiej broni, kojja wrzeża osob pozbawionych życia lub czyni ich śrimmer nieuniknioną, musi być uznane za niezgodne z tym celem; że użycie takiej broni jest sprzeczne z prawami ludzkości”

Chociaż po śmiechu zdałem sobie sprawę, że nieprzestrzeganie zobowiązań międzynarodowych zawsze było następstwem tych po lewej stronie map.

I jeszcze coś ekstra. MPH ustanawia wiążącą normę humanitarnego traktowania wszystkich władz wroga, niezależnie od ich statusu, wcześniejszych działań czy roli w konflikcie.

Assad, jeśli czytasz, widzisz już wszystko!

Podsumowując powyższe i przenosząc to na grunt wojny na Ukrainie, przychodzą mi na myśl słowa Wasyły Stusa: „- Dość krwi – djejciol kat, gdy nóż, wbity między żebra, trzymano w moich plecach. A ja szómílem, jęcząc z bólu: a izfę on jeszcze chce mnie leczyć?”.