Recenzja „Królowej pierścienia”: Emily Bett Rickards wnosi duszę i siłę do filmu biograficznego o wrestlingu kobiet

Zdjęcia z wrestlingu mają chwilę. W zeszłym roku można było zobaczyć znakomite, choć niesłusznie ignorowane, Żelazny Szpono nieszczęsnych braciach Von Erich. Teraz nadchodzi niezwykle zabawny, staromodny film biograficzny Asha Avildsena o Mildred Burke. Jeśli nie wiesz, kim jest Burke (a zdecydowana większość prawdopodobnie nie wie), ten film ma na celu skorygowanie tego. Burke, pionierka tego sportu, która została pierwszą w historii sportsmenką wartą milion dolarów, była trzykrotną mistrzynią świata kobiet od lat trzydziestych do pięćdziesiątych XX wieku, kiedy zapasy kobiet nie były jeszcze legalne w większości kraju. Jej historia wręcz domaga się opowiedzenia, i Królowa Pierścieniaktóry był filmem premierowym 39. corocznego Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Fort Lauderdale, w dużej mierze oddaje jego sprawiedliwość.

Na podstawie ekstrawagancko zatytułowanej książki Jeffa Leena z 2009 roku Królowa pierścienia: seks, mięśnie, diamenty i Tworzenie amerykańskiej legendy (spróbuj zamontować to na namiocie), w filmie występuje Emily Bett Rickards (Strzałka) w przełomowym występie jako Burke. Najpierw widzimy ją jako niezamężną nastoletnią matkę pracującą jako kelnerka w restauracji w Kansas pod czujnym okiem swojej matki (Cara Buono). Ale Millie, która ma potężną muskularność, marzy o zostaniu artystką. A ponieważ nie potrafi śpiewać ani tańczyć, uważa, że ​​zapasy to jej sposób na wyrwanie się z kłopotów.

Kiedy promotor Billy Wolfe (charyzmatyczny Josh Lucas) wpada do niego ze swoim objazdowym programem wrestlingowym, wykorzystuje okazję, by zaimponować mu, prosząc o walkę z jednym z jego zapaśników. Sceptyczny Billy pozwala jej rywalizować dla własnej rozrywki, ale wierzy, gdy pokonuje swojego znacznie większego przeciwnika. Natychmiast bierze ją pod swoje skrzydła, a ona zaczyna wygrywać mecz za meczem z mężczyznami na karnawałach na całym Środkowym Zachodzie.

Po drodze ona i Billy zakochują się i pobierają. Jednak związek wkrótce się rozpada, kiedy zaczyna ją zdradzać z kilkoma innymi zapaśniczkami, które dodał do swojego składu. Ona zgadza się pozostać z nim w związku małżeńskim, ale tylko w celach biznesowych i nawiązuje romans z jego synem G. Billem (Tyler Posey, Nastoletni Wilk), który od dawna ją wielbił.

Na konferencji prasowej zorganizowanej podczas festiwalu scenarzysta i reżyser Avildsen ze smutkiem skomentował, że tę historię należało opowiedzieć w formie miniserialu i że czas wyświetlania filmu skrócono o godzinę. Wyniki są widoczne na ekranie, ponieważ Królowa Pierścienia cierpi na epizodyczny charakter, który, jak na ironię, sprawia, że ​​wydaje się dłuższy niż w rzeczywistości.

W miarę dodawania coraz większej liczby postaci — w tym takich zapaśniczek, jak Mae Young (uderzająca Francesca Eastwood), Elvira Snodgrass (Marie Avgeropoulos), June Byers (prawdziwa zapaśniczka Kailey Farmer, debiutująca na ekranie), Nell Stewart (Kelli Berglund ), Gladys Gillem (Deborah Ann Woll) i Babs Wingo (Damaris Lewis), jedna z trio czarnych zapaśniczek – chwiejność narracji staje się oczywista. Będziesz starał się nadążać za rozwojem fabuły romantycznej i biznesowej, która czasami wydaje się pojawiać znikąd.

Ale ostatecznie nie okazuje się to zbyt szkodliwe, dzięki z natury fascynującej naturze historii i kinowej jakości, z jaką została przedstawiona (co nie oznacza, że ​​nie pozostawiono znacznych swobód). Sekwencje zapaśnicze są szczególnie emocjonalne, a aktorzy, zwłaszcza Rickards, wykazują tak ogromne zaangażowanie fizyczne, że łatwo sobie wyobrazić, że poza ekranem musiało być dużo opieki pielęgniarskiej. (Filmowiec mógł odziedziczyć talent do scen walki, ponieważ jego ojciec, John Avildsen, ma na swoim koncie m.in. Skalisty i trzy Karate Dzieciak filmy. Barwną rolę drugoplanową pełni tu jedna z gwiazd tego ostatniego serialu, Martin Kove.)

Pomimo niskiego budżetu film wygląda wspaniale, skutecznie oddając klimat vintage dzięki przystojnym zdjęciom Andrew Strahorna w odcieniach sepii i doskonałym kostiumom Sofii Mesicek z epoki. Aktorstwo niezmiennie udowadnia swoją moc, z wyrazistymi rolami drugoplanowymi: Adamem Demosem w roli lojalnego przyjaciela Mildred, który zdobył sławę i fortunę w roli Wspaniałego George’a, Waltonem Gogginsem w roli przebiegłego rywalizującego promotora Jacka Pfefera i młodego łamacza serc Gavina Casalengo (Lato, w którym stałam się piękna) jako dorosły syn Mildred. Jednak ostatecznie to Rickards, która z niesłychanym talentem radzi sobie z intensywnymi fizycznymi i emocjonalnymi wymaganiami swojej roli, nadaje filmowi serce i duszę.