Recenzja „Pamiętnika ślimaka”: Sarah Snook, Kodi Smit-McPhee i Jacki Weaver dają głos radośnie dziwnej australijskiej animacji

Z jego chorobliwym, często zuchwałym, słonym poczuciem humoru – ledwo się w nim zagłębiamy, dowiadujemy się, że bezdomny alkoholik, któremu podkłada głos Eric Bana, to w rzeczywistości były sędzia pozbawiony stanowiska za masturbację w sądzie – i odmowa ukrycia się przed ciemnością śmierci , depresja, okrucieństwo, samotność i zniekształcone nagie ciała, jest mało prawdopodobne, aby była to rozrywka zatwierdzona przez rodziców dla małych dzieci.

Jednak koneserzy niekonwencjonalnej animacji i bezkompromisowo dziwacznej narracji powinni to zjeść. Pomimo dobrej wiary, film zawdzięcza mniej Nickowi Parkowi niż Jeunetowi i Caro, a konkretnie Delikatesy I Ameliapokrewieństwo najwyraźniej potwierdzone w obsadzie głosu Dominique’a Pinona w małej roli.

Elliot, który nazywa swoją pracę glinografiezdobył Oscara w 2004 roku za swój film krótkometrażowy Harveya Krumpeta i pięć lat później przeniósł się do filmów fabularnych Marysia i Makskolejne melancholijne studium odmiennej dziewczyny, która znajduje wytchnienie od samotności w więzi ze znacznie starszym ekscentrykiem – głosili odpowiednio Toni Colette i Philip Seymour Hoffman.

Filmy reżysera nie do końca są łatwe do pokochania, równie często dystansujące, co zabawne czy ciepłe. Ale w Pamiętnik ślimaka, ośmioletnia praca pełna miłości, dziwaczne wdzięki wkradają się do ciebie, a misterna kreacja absurdalnie surrealistycznego, czasem groteskowego świata robi niezaprzeczalne wrażenie. Ten świat został częściowo zainspirowany doświadczeniem Elliota, gdy ograniczał majątek swojej starszej matki, pół-zbieraczki, co doprowadziło do badań nad impulsami zachłanności i tym, jak często są one zakorzenione w traumie.

Wbrew zasadzie, że ślimak nigdy nie wraca na swój ślad, słodko-gorzka historia Elliota zaczyna się od ostatnich oddechów pomarszczonej Pinky (Jacki Weaver), pod opieką jej oddanej młodej przyjaciółki Grace Pudel (Sarah Snook), która jest całkowicie zdezorientowana ostatnie westchnienie starej kobiety: „Ziemniaki!”

Niemniej jednak Grace wychodzi na zewnątrz do ogrodu i wypuszcza swoje ukochane ślimaki ze słoika, po czym zaczyna opowiadać historię swojego życia swojemu ulubieńcowi o imieniu Sylvia. Na pierwszy rzut oka wydaje się to zawiłą drogą do pełnej narracji, niemal dickensowskiej opowieści o australijskich doświadczeniach na marginesie, ale nabiera ona sensu, gdy Elliot wraca do miejsca, w którym zaczął.

Grace i jej brat bliźniak Gilbert (Kodi Smit-McPhee) urodzili się w 1972 roku, ich matka zmarła przy porodzie. „Opuściliśmy jej łono, ona weszła do grobowca” – mówi Grace, wspominając wygodę, jaką dawała im pozytywka ich matki, która grała „Alouette” i zawierała pierścionek ze ślimakiem, który Gilbert przyrzekł sobie, że będzie trzymał go na palcu do końca życia.

Grace dorastała w szpitalu i poza nim z „szferą dolegliwości” i rosnącą obsesją na punkcie kolekcjonowania wszystkiego, co dotyczy ślimaków. Jako dzieci ona i jej brat nie mieli wiele, ale byli zadowoleni w brudnym bloku mieszkalnym komisji mieszkaniowej w Melbourne. Mieszkali ze swoim pijanym ojcem, paraplegikiem, Percym (Pinon), francuskim byłym animatorem i ulicznym żonglerem, który zakochał się w ich matce i podążał za nią z Paryża do Australii, gdzie lekkomyślny kierowca przerwał karierę koncertową.

W jednej z najpiękniejszych sekwencji dzieci towarzyszą ojcu do Luna Park, gdzie jeżdżą chwiejną kolejką górską „Wielki Wóz”. Grace wspomina, że ​​przeżycie to sprawiło, że poczuł, że żyje i pozwolił mu uciec od złamanego ciała. Kiedy mówi, że Percy chciał, aby jego prochy rozsypano z Wielkiego Wozu, można śmiało założyć, że nie będzie tu długo.

W obliczu wyzwania, jakim jest znalezienie rodziców zastępczych dla bliźniaków, rodzeństwo zostaje rozdzielone, a Grace zostaje wysłana do domu oddanych swingersów i początkujących nudystów w Canberze, Iana i Narelle (głosu obu podkłada Paul Capsis), podczas gdy Gilbert trafia do rodziny ewangelickich plantatorów owoców w pobliżu Perth , na którego czele stoją Ruth (królowa komedii z krainy Oz Magda Szubanski) i Owen (Bernie Clifford). Informacja, że ​​Canberra została uznana za „najbezpieczniejsze miasto w Australii” trzy lata z rzędu, zawiera zabawny lokalny humor, co wyraźnie oznacza nudę.

Rozstanie Grace i Gilberta stanowi emocjonalny rdzeń filmu, wygnanie ich na przeciwne strony pustyni rozciągającej się na całym kontynencie i spędzenie dziesięcioleci na odczuwaniu bólu związanego z nagłym oddzieleniem od niezastąpionej części siebie.

Prześladowana w szkole z powodu rozszczepu podniebienia, jedyną pociechą Grace jest kolekcja ślimaków i listy od Gilberta, który oszczędza jej najgorszego w swoim wykorzenionym życiu. Ale promyk radości pojawia się, gdy zaprzyjaźnia się z swobodną Pinky, nazwaną tak od palca, który straciła w wypadku z wentylatorem podczas tańca w Barcelonie. Taniec to pasja Pinky, która zaczęła stepować po swoich 80. urodzinach, aby zapobiec demencji, a kiedyś pracowała jako egzotyczna tancerka w barze ze sznyclami o bezczelnej nazwie „Schnitz 'n’ Cycki”.

Okres dojrzewania przychodzi i odchodzi, pozostawiając Grace dziewictwo w nienaruszonym stanie, co powoduje, że sięga po romanse i kleptomanię. Ale miłość rozkwita wraz z pojawieniem się nowego sąsiada Kena (Tony Armstrong), opisanego przez Grace jako „smaczniejsza niż Chiko Roll”, australijska smażona w głębokim tłuszczu przekąska, której najlepiej nie badać.

Niemal jednoczesna wiadomość o tragedii i osobne, niepokojące odkrycie kładą kres planom ślubnym Grace, ale mądrość Pinky i pewność, że nawet najbardziej ponure życie może zawierać magię, zamyka wszystko w słodkim srebrnym świetle.

Godnym uwagi elementem jest to, że Grace, Gilbert i Percy aż do jego przedwczesnej śmierci zawsze czytają – wszystko od Władca much Do Buszujący w zbożuod Steinbecka do Kafki do Dziennik Anny Franknie wspominając o poradnikach polecanych przez przybranych rodziców Grace i świętej Biblii Gilberta.

Te eklektyczne odniesienia literackie znajdują odzwierciedlenie w często chaotycznym opowiadaniu Elliota, pełnym opisowych przypadkowych szczegółów, żartobliwych na marginesie i ciekawych objazdów. Całość uzupełnia uderzająca partytura klasycznej kompozytorki Eleny Kats-Chernin, grana z zapałem przez Australijską Orkiestrę Kameralną i wzmocniona fragmentami wokalu sopranistki Jane Sheldon.

Praca głosowa jest pod każdym względem znakomita, pod przewodnictwem Snooka, który przynosi Grace smutek i porażkę, ale także ukryte ciepło i silną dobroć (przyjemnie jest słyszeć, jak aktorka mówi z jej naturalnym akcentem); Smit-McPhee, który zmienia swój dialog z nutą psot, typową dla chłopca, który dosłownie igra z ogniem; i Weaver, odwołując się do jej osobowości Skarbu Narodowego z prostą werwą, lekceważeniem i dziką pasją, której nie przyćmiły upływające lata.

Podobnie jak wcześniejsza praca Elliota, Pamiętnik ślimaka będzie to nabyty gust, a reżyserowi potrzeba więcej czasu niż zwykle, aby zlokalizować patos pod dziwactwami. Jednak duch rzemiosła i obfita kreatywność tego przedsiębiorstwa są niezaprzeczalne, zanurzając nas w żywym świecie stworzonym z gliny, drutu, papieru i farby, bez ani jednej klatki obrazów CG.