Recenzja „Papa”: Niewysłowiona zbrodnia rozdziera rodzinę w impresjonistycznym dramacie z Hongkongu

Yung bada wydarzenia przed i po tym szokującym wydarzeniu oczami ojca Minga, Yuena (Sean Lau), który próbuje poskładać swoje życie w całość, jednocześnie próbując dowiedzieć się, co mogło być przyczyną tak okropnego czynu jego syna . W tym sensie Papa przypomina zagadkę morderstwa reżysera z 2015 roku, Port zawinięciatyle że tym razem fabuła nie dotyczy tego, kto to zrobił, ale dlaczego. A co ważniejsze, chodzi o to, jak dalej żyć po obliczu tak całkowitej tragedii.

Przemieszczając się pomiędzy okresami czasu, film jest nie tyle thrillerem, ile kalejdoskopem wrażeń. Poczucie winy i żalu krążą zarówno w przeszłości, jak i teraźniejszości, łagodzone przez okazjonalne przebłyski szczęścia. Nieustannie siedzimy w głowie Yuena, gdy próbuje zrozumieć, że świat się popsuł, a także ponownie nawiązać kontakt z synem, który już zaginął. To prawie niemożliwa podróż emocjonalna i chociaż Papa nigdy nie przekazuje go wystarczająco mocno, pozostaje intrygującym spojrzeniem na to, jak rozbita rodzina może znaleźć odkupienie.

Fabuła oparta jest na prawdziwym przypadku, który miał miejsce w 2010 roku w Tsuen Wan, na północny zachód od Hongkongu, na przedmieściach pełnych wieżowców mieszkalnych i zatłoczonych ulic targowych. To właśnie tam Yuen i jego żona Yin (Jo Koo) prowadzą ruchliwą rodzinną restaurację, która jest otwarta 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu i obsługuje mieszkańców okolicy. Para wychowuje także dwójkę dzieci: Minga, którego widujemy w różnym wieku od 5 do 15 lat; i jego słodka młodsza siostra Grace.

Ponieważ od początku wiemy, co Ming skończy, uważnie obserwujemy oznaki jego dziwnego zachowania. Chłopiec jest skrajnie zamknięty w sobie i prawdopodobnie znajduje się w spektrum. (W pewnym momencie mówi się o autyzmie, choć niekoniecznie odnosi się to do niego.) Ma obsesję na punkcie praw zwierząt i stanu środowiska, co może wyjaśniać, dlaczego wyznaje gliniarzom, że zabił Yin i Grace, aby zapobiec przeludnieniu planeta.

Ale nic z tego tak naprawdę nie wyjaśnia, co skłoniło go do posunięcia się tak daleko. Kiedy Yuen odwiedza syna w więzieniu psychiatrycznym, w którym przebywa od dziesięciu lat, wciąż zadaje pytanie, które wszyscy sobie zadajemy: Dlaczego? Fakt, że ani Ming, ani film nie dają jasnej odpowiedzi, może być dla niektórych widzów dramatycznie frustrujący, ale jest też prawdziwy. Jak napisał Ludwig Wittgenstein: „O czym nie można mówić, o tym należy milczeć. Są rzeczy, o których nie da się mówić.

Yuen sam też niewiele mówi. Jest małomównym facetem i raczej surowym ojcem, ale daleko mu do agresywnego rodzica. Widzimy, jak zachęca swoje dzieci w licznych retrospekcjach, niezależnie od tego, czy szkoli Ming do pracy w restauracji, czy pozwala Grace zabrać do domu bezdomnego kota. Wydaje się, że chce dla swoich dzieci jak najlepiej, nawet jeśli nie wie, jak im to przekazać.

Reżyser ukazuje życie rodziny przed morderstwem i po nim w serii wizualnie i tematycznie powiązanych scen, które wypływają z udręczonego umysłu Yuena. Nie zawsze wiemy, w którym miejscu na osi czasu się znajdujemy i nie zawsze ma to znaczenie. Podejście narracyjne przypomina twórczość Wonga Kar-waia — Yunga Port zawinięcia został nakręcony przez Christophera Doyle’a, który był autorem zdjęć do wielu filmów Wonga, w których sceny istnieją nie tyle w teraźniejszości, ile jako ulotne wspomnienia, których doświadczają główni bohaterowie.

Ten styl nieco przytępia dramatyczny wpływ Papapomimo szerokiego wykorzystania zwolnionego tempa, muzyki i innych technik mających na celu zwiększenie wrażeń. Yung jest bardziej twórcą filmowym myślącym niż emocjonalnym; interesuje go to, jak Yuen radzi sobie z tym, co się wydarzyło, a niekoniecznie to, jak się czuje. Lau, który zagrał w filmie Johnnie To’s Szalony detektywdoskonale oddaje postać, która z całkowitym stoicyzmem stawia czoła przerażającym wyzwaniom, choć można wyczuć, że płonie w środku.

Takie nastroje widać już od pierwszej sceny, w której Yuen przygotowuje restaurację na kolejny dzień pracy, rozkłada krzesła i przyjmuje dostawy jedzenia. Tymczasem funkcjonariusze medycyny sądowej nadal prowadzą dochodzenie w sprawie morderstwa w jego mieszkaniu, gdzie na podłodze w salonie znajduje się ogromna plama krwi. Papa pyta, jak to możliwe, że te dwa światy współistnieją i czy kochający ojciec może znaleźć w nich sposób na egzystencję.