Recenzja „Spellbound”: Rachel Zegler i Nicole Kidman w animowanej fantasy Netflix, która wywołuje tyle samo Déjà Vu, co magii

Niewiele osób w królestwie Lumbrii jest świadomych tej przemiany, ponieważ z pomocą królewskich doradców Bolinara (John Lithgow) i Nazary (Jenifer Lewis) księżniczce udało się ukryć rodziców przez większą część roku . W uroczej początkowej sekwencji Ellian jako powód, dla którego nie może spędzać czasu z przyjaciółmi, przytacza normalne pragnienie nastolatka spędzania więcej – a nie mniej – czasu z mamą i tatą. Ale maskarada nie ma trwałego charakteru i w przeddzień swoich 15. urodzin Ellian dokonuje przełomu w wysiłkach zmierzających do przełamania klątwy.

Kierowany przez Shreka współreżyserka Vicky Jenson, Oczarowany podąża za Ellian podczas jej podróży po krainie, aby ocalić swoich rodziców. Film charakteryzuje się żywą animacją i kilkoma naprawdę uderzającymi momentami, uchwyconymi w zbliżeniach i pod nieoczekiwanymi kątami – ale podobny do debiutanckiego przedsięwzięcia Skydance Animation Szczęście, Oczarowany wywołuje poczucie déjà vu. Skupienie się na relacji między młodym człowiekiem a rodzicem, który przeszedł przemianę z człowieka w zwierzę, przypomina fabułę filmu Pixar Odważny i Studio Ghibli Duchowy wyjazd.

Oczarowany stara się wyróżnić już na wczesnym etapie. Scenariusz Lauren Hynek, Elizabeth Martin i Julii Mirandy ukrywa przyczynę przemiany rodziców aż do samego końca – mądry wybór, który wprawia widzów w wir akcji już od pierwszej piosenki, którą Zegler prezentuje z typowym rozmachem. Numer (muzyka Alana Menkena i teksty Glenna Slatera) szybko potwierdza fakt, że król Solon (Javier Bardem) i królowa Ellsmere (Nicole Kidman) to potwory i wyjaśnia, w jaki sposób Ellian obejmuje pozycję de facto przywódcy kraju.

Dociera także do emocjonalnego sedna narracji – izolacji, którą Ellian odczuwa jako młoda osoba zmuszona opiekować się rodzicami i zachować nadzieję w obliczu rozpaczy. (To, że nikt w Lumbrii nie kwestionuje nagle samotniczej natury ich monarchów, wymaga pewnego zawieszenia wiary.)

Następują shenanigany Oczarowanypierwszy akt. Ellian spotyka Wyrocznie (z humorem głosili Nathan Lane i Tituss Burgess), które początkowo wydają się mieć rozwiązanie problemu potwora. Niestety, nie okazują się one zbyt pomocne, a kiedy obywatele w końcu odkrywają prawdę o swoich królewskich przywódcach, wybucha panika. Zmuszeni do obmyślenia planu Bolinar i Nazar postanawiają ukoronować Elliana na władcę i przejąć władzę. Król potworów i królowa gdzie indziej.

Tymczasem Ellian, napędzana ponowną desperacją, by chronić swoją niezrozumianą rodzinę, ponownie zwraca się do Wyroczni o radę. Fabuła wije się w ten sposób przez chwilę, czasem w sposób mylący, zanim zmierza w prostszym kierunku.

Kiedy Ellian, jej potworni rodzice i jej szczur opuszczą dwór, Oczarowany w dużej mierze odpowiada typowemu rytmowi narracji drogowej, choć jest okraszony kilkoma zaskakującymi momentami. Najbardziej uderzające są efekty wizualne, przedstawione z żywością i wnikliwością. Są tu szerokie ujęcia, które pomagają nam docenić malowniczy i trawiasty krajobraz królestwa oraz zbliżenia, które udowadniają, że te potwory mają życie wewnętrzne.

Niezapomniane sceny obejmują Ellian i jej rodziców w jaskini, gdzie ich echa zamieniają się w promienne kule. Dwa potwory w humorystyczny sposób naśladują swoją córkę, której melodyjny głos rozbrzmiewa w ciemnym korytarzu. Po raz pierwszy słyszymy głosy Kidman i Bardema i moment ma emocjonalny ciężar, gdy Ellian zdaje sobie sprawę, że jej rodzice po roku chrząkania i niespójnych dźwięków mogą ją zrozumieć. Wędrówka jest pełna takich chwil jak ta, w których Ellian w końcu ponownie nawiązuje kontakt z matką i ojcem, po tym jak przez długi czas była pozbawiona ich materialnego i psychicznego wsparcia. Kidman i Bardem również mają szansę zaśpiewać poruszającą melodię o pamięci i ich przeszłych wcieleniach jako ludzi.

Im bardziej Ellian i jej rodzice zbliżają się do rozwiązania, tym bardziej Oczarowany wkracza na zapomniane terytorium. Kiedy film poszerza swój zasięg, odwracając uwagę od rodziców, traci znajomość. Las, żyjące w nim stworzenia i wyzwania, jakie stwarza krajobraz, zaczynają przypominać rzeczy, które widzieliśmy już wcześniej. Nawet piosenki, choć pewne, wydają się bardziej efemeryczne.

Jednak odkrycia dotyczące życia Ellian i jej rodziców, zanim zostali zamienieni w potwory, przywracają na nowo stawkę filmu. Akt trzeci, którego nie będę tutaj zdradzał, oferuje coś naprawdę odmiennego w zakresie lekcji o dzieciach, ich rodzicach i otchłani nieporozumień, która pogłębia się z każdym konfliktem. Im bliżej Oczarowany przyklei tę wiadomość, tym większy będzie jej emocjonalny cios.