Recenzja The Brutalist: Nagrodzona Oscarem kreacja Adriena Brody’ego jest po prostu niesamowita

BRUTALISTA(18), 215 min

★★★★★

Nagrodzona Oscarem kreacja Adriena Brody’ego jest po prostu niesamowitaŹródło: APPodczas bardzo długiego filmu zawsze pojawia się problem – kiedy wstać i pójść do toalety.

Co będziesz przerywał, zmuszając ludzi w swoim rzędzie do wstania i, co ważniejsze, co będziesz przegapić?

Z pewnością nie ma momentu w nagrodzonym Oscarem występie Adriena Brody’ego w Brutalist, który byłby mniej niż niesamowity.

Na szczęście reżyser Brady Corbet nalegał, aby jego trzyipółgodzinny dramat, opowiadający o ocalałym z Holokaustu, próbującym ożywić swoją karierę architekta w Ameryce, był opatrzony 15-minutową przerwą.

W ten sposób uchwycisz całą intensywność zalanej łzami radości, zdezorientowanej frustracji i wściekłości Brody’ego.

Film rozpoczyna się od tego, że jego bohater Laszlo Toth po raz pierwszy widzi Statuę Wolności w Nowym Jorku po przybyciu na łódź z żydowskimi imigrantami po zakończeniu drugiej wojny światowej.

Mając zaledwie grosz na koncie, Węgier musi odnaleźć drogę do Pensylwanii, gdzie krewny daje mu pracę w sklepie meblowym.

Wydaje się, że jego los się odmieni, gdy dostaje szansę pracy dla bogatego przemysłowca Harrisona Van Burena (Guy Pearce).

To zderzenie osobowości pomiędzy dwoma mężczyznami napędza większość historii.

Pearce jest genialny w roli Van Burena – zimnego, wyrachowanego mężczyzny, który lubi przedstawiać siebie jako osobę hojną i kulturalną, mimo że ma obsesję na punkcie pieniędzy.

Laszlo natomiast pozwala, aby emocje zwyciężyły i przedkłada swoją „brutalistyczną” estetykę betonu ponad względy finansowe.

Obydwoje mają głęboko wadliwe postacie – Laszlo zażywa narkotyki, sypia z prostytutkami i ogląda porno – stąd certyfikat „18”.

W drugiej połowie filmu do Laszlo dołącza jego żona Erzsebet (Felicity Jones), co dodaje opowieści jeszcze większej pasji.

Jones jest świetną aktorką, ale jeśli mam jedno zastrzeżenie do filmu, to to, że wschodnioeuropejski akcent urodzonej w Brummie gwiazdy nie dorównuje akcentowi Brody’ego, którego matka urodziła się na Węgrzech.

Nic jednak nie jest w stanie umniejszyć epickiego rozmachu Brutalisty, który dotyczy znacznie więcej niż tylko architektury i antysemityzmu.

Nawet wśród rozpaczy jest wystarczająco dużo podnoszących na duchu chwil, które przypominają nam, że świat może być piękniejszy niż brutalny.

RYZYKO LOTU(15), 91 min

★★☆☆☆

Michelle Dockery wykonuje przyzwoitą robotę, ale Wahlberg większość czasu spędza na przechwalaniu sięŹródło: PAMEL GIBSON to jedna z trzech gwiazd wybranych przez Donalda Trumpa do „ratowania Hollywood”.

Jednak sądząc po najnowszym wysiłku reżyserskim aktora, szanse na to, że kino znów stanie się wielkie, są nikłe.

W „Flight Risk” Michelle Dockery z opactwa Downton wciela się w postać marszałka USA Madelyn Harris, której zadaniem jest przetransportowanie do aresztu informatora Tophera Grace, Winstona.

Ale szef gangstera Winstona zrobi wszystko, aby główny świadek nie składał przeciwko niemu zeznań.

Prawie cały dramat rozgrywa się podczas lotu rozklekotanym samolotem z odległej Alaski do głównego miasta stanu, Anchorage.

Niebezpieczne wyzwania, przed którymi staje marszałek, to między innymi pilot Marka Wahlberga o dzikim spojrzeniu i ośnieżone góry.

Nowy prezydent USA, który podobno przewija dialogi w filmach Jean-Claude’a Van Damme’a, aby przejść do akcji, prawdopodobnie pokocha Flight Risk.

Jest kilka zwrotów akcji pośród mądrych dowcipów, które chciałbyś pominąć, a Dockery wykonuje przyzwoitą robotę, ale Wahlberg większość czasu spędza na przechwalaniu się: „Będzie mi się to podobać”.

Mam nadzieję, że tak, bo ja na pewno nie.

• Autor: Dulcie Pearce

OBECNOŚĆ(15), 85 min

★★★☆☆

Obecność nie będzie się utrzymywać po wyjściu z kinaŹródło: PASTEVEN SODERBERGH przeszedł na emeryturę ponad dziesięć lat temu, ale reżyser powrócił do biznesu – tak jak podejrzewam, że bokser Tyson Fury będzie w najbliższej przyszłości.

Reżyser The Ocean wypuści w tym roku dwa filmy, zaczynając od „horroru” w stylu low-fi Presence.

Zaczyna się w typowy sposób – rodzina przeprowadza się do pustego, starego domu.

Lucy Liu gra tygrysią mamę Rebekę, która skupia się na zrobieniu z syna Tylera pływającej gwiazdy, a nie pogrążonej w żałobie córce Chloe, której najlepsza przyjaciółka zmarła po zażyciu narkotyków.

Chloe czuje „obecność” w swojej sypialni.

Niewidzialna siła zaczyna całkiem nieźle od uporządkowania książek Chloe, ale potem wpada w gniew, gdy coś idzie nie tak.

Słowo horror umieściłem w cudzysłowie, ponieważ jest mało prawdopodobne, aby ten poltergeist powodował koszmary. Nie ma tu krwi ani krwi, jest to raczej dramat psychologiczny z kilkoma fajnymi zwrotami akcji.

Kiedy scenariusz staje się straszny, Soderberghowi nie udaje się rozładować napięcia, a my nie poświęcamy wystarczająco dużo czasu na poznanie rodziny, aby dać się ponieść jej losowi.

Dzięki temu Obecność nie będzie się utrzymywać po wyjściu z kina.

• Autor: Dulcie Pearce