Recenzja „Zodiac Killer Project”: Sprytna dekonstrukcja prawdziwych dokumentów przestępczych, które zarówno satyryzują, jak i pogłębia gatunek

Dokument prawdziwy przestępczość stał się tak wszechobecny w dobie streamingu, że prawdopodobnie pojawi się na twoim algorytmie, nawet jeśli nigdy nie oglądałeś ani jednego. Przekształcając makabryczne szczegóły sekwestracji, śmiertelne kulty, nierozwiązane morderstwa dzieci i zabójcze klaunów w tandetne serializowane programowanie, te wypełniacze treści Dime-a-Dozen treści są, podobnie jak niektóre rodzaje syntetycznych opioidów, tanie i bardzo uzależnione.

W jego sprytnej non -fiction Exposé, Zodiac Killer ProjectBrytyjski krytyk, który został filmaker Charlie Shackleton, zajmuje się tym, co sprawia, że ​​te dokumenty są tak skuteczne zarówno na poziomie psychologicznym, jak i schematycznym. Dekonstruuje ten gatunek, ale także udaje mu się go pogłębić, tworząc własną pełnometrażową funkcję prawdziwej przestępczości, pokazując, jak powstają takie funkcje.

To trudny akt równoważenia, którego reżyser, którego poprzednie prace wyróżniały filmy dla nastolatków (Poza nieświadomością) i horrory (Sam strach), zjeżdża z mieszanką poważności i policzka. Opowiadając akcję przebiegłym głosem, Shackleton udowadnia, że ​​podziwia prawdziwe przestępstwo na tyle, aby zapewnić swój poważny wkład w panteon. Ale ujawnia także, jak manipulacyjne mogą być te dokumenty, większość z nich polegała na tym samym podręczniku stylistycznym, aby zobaczyć widzów przyklejone do ich małych ekranów.

Projekt nie jest w stanie zająć się jedną z najbardziej niesławnych nierozwiązanych tajemnic w Ameryce, których szczegóły zostały zapamiętywane w wybitnym thrillerze Davida Finchera w 2007 roku, Zodiak. Ten film został zaadaptowany z bestsellerowej książki Roberta Graysmitha z 1986 roku, podczas gdy Shackleton wyjaśnia, w jaki sposób próbował, i ostatecznie nie udało się, aby zdobyć prawa do mniej znanego konta opublikowanego w 2012 roku przez byłego patrolu California Highway Lafferty.

W tej książce, zatytułowanej Pokrywka zabójcy zodiakubyły COP twierdzi, że przekroczył ścieżki z tajemniczym człowiekiem-biorąc pod uwagę pseudonim George’a Russella Tuckera-na przystanku odpoczynku w 1971 r. Trwał lat i obejmował wszelkiego rodzaju niewiarygodne zwroty akcji, zakręty i odwrócenie. Innymi słowy, doskonała pasza dla prawdziwej historii przestępczości.

Ale zamiast dać nam kolejną odmianę tego gatunku, Shackleton cofa się, aby wyjaśnić, jak działa za kulisami, powołując się na inne przykłady – JinxW Tworzenie mordercyW Rozmowy z zabójcą: The John Wayne Gacy Tapes – Gdy łączy swoją własną wersję układanki zodiaku. Zgodnie z wszystkimi wymaganymi wytycznymi, konstrukuje swój film dokumentalny na trzy akty, z których każde kończy się poważnym odkryciem, które utrzymuje tajemnicę i pozostawia nam więcej.

„Więc to dobre dramatyczne rzeczy, prawda?” Dyrektor żartuje wcześnie, ponieważ naśladuje techniki stosowane przez wiele innych projektów, aby nas uzależnić. Należą do nich niesamowite wkładki starych rodzinnych zdjęć i materiałów archiwalnych, zbliżenia rejestratorów taśm i lampy błyskowej kamery, rozmowy wywiadów, w których wszyscy powtarzają te same hasła, oraz rekonstrukcje z „Bactors” (aktorów widziani tylko od tyłu), które dają nam a poczucie tego, co się stało, nie pokazując tego. Ponieważ większość prawdziwych dokumentów przestępczych nie ma żadnych dowodów na same przestępstwa, wynaleziono całą estetykę, aby zobaczyć widzów jak najbliżej rzeczywistych wydarzeń – abyśmy zaakceptowali fikcję rzeczywistości.

Shackleton wykorzystuje wszystkie te same metody, ale w sposób, wyjaśniając, w jaki sposób jesteśmy manipulowani podczas manipulowania nami jednocześnie. Nie możemy się powstrzymać od pochłonięcia biało-klejlowcem Lafferty’ego o tym, jak wyśledził nieuchwytny Tucker po ich pierwszym przypadkowym spotkaniu, postawił go przez miesiące na spotkaniach AA z pomocą innych policjantów z polowaniem na mordercę, wypróbował i nie powiódł się zdobyć odciski palców na gigantycznej fishbowl, a ostatecznie skonfrontował go twarzą w twarz w gryzącym paznokci.

Narracja patrolana jest tak „niesamowicie filmowa”, że Shackleton zastanawia się na głos, czy książka została napisana „w formie prawdziwego dokumentu przestępczego”. Biorąc pod uwagę ogromny sukces tego gatunku na początku w miękkiej oprawie, a teraz na strumieniowe i podcasty, zaczyna się kwestionować, ile prawdy naprawdę jest w prawdziwej przestępczości i czy często przekraczane są granice etyczne, aby zrobić miejsce dla kompulsywnej rozrywki.

Mimo to, o ile Shackleton krytykuje to, co jest nie tak w gatunku, ma również dużo na swój własny sposób. Poza wszystkimi efektownymi materiałami w stylu Netflix, które wkłada między dużymi cudzysłowami, większość jego filmu składa się z ujęć drugiego połączenia z pustymi lokalizacjami Norcal-ulic, domy, autostrady i witryny sklepów-gdzie czaili się gliniarz i zabójcy, i które z perspektywy Wyglądają jak opuszczone tereny polowań dla sprawy, która nigdy nie została pęknięta.

Na tych zdjęciach nie ma ludzi, żadnych profesjonalnych gadających głów, które wyjaśniają rzeczy lub aktorów, aby odtworzyć wydarzenia, a ich nieobecność pozostawia pustkę, w której jesteśmy zmuszeni wyobrazić sobie, jak historia się rozłożyła. W przeciwieństwie do zdecydowanej większości prawdziwych dokumentów przestępczych, Zodiac Killer Project Odważnie pozwala widzowi wypełnić luki i wyobrazić sobie, co mogło się wydarzyć, co jest być może najlepszym substytutem prawdziwej rzeczy.