Patrick J. Adams w końcu ogląda „Suits” i wyobraża sobie, gdzie byliby dzisiaj bohaterowie jego i Meghan Markle

Tekst logo

Patrick J. Adams nie wie, dlaczego wciąż wciela się w postacie uwikłane w prawniczy świat. Po zagraniu w rolę absolwenta college’u, który został (nie)licencjonowanym prawnikiem Mike’em Rossem w ośmiu sezonach przebojowego amerykańskiego dramatu GarnituryAdams wystąpił w antologii CBC jako prawnik podróżujący w czasie Plan B. Teraz w nadchodzącym odcinku antologii Foxa Oskarżonykanadyjski aktor gra przedsiębiorcę z branży technologii ściernych, którego oprogramowanie do rozpoznawania twarzy zostaje postawione przed sądem.

„Wydaje się, że obsadzono mnie w rolach mądrych facetów, których mózg działa bardzo szybko, czasem na dobre lub na złe” – mówi Adams Reporter z Hollywood. „Wydaje się, że ludzie chcą, żebym grał tę rolę, ale niekoniecznie uważam, że jestem bardzo mądry. W rzeczywistości przez większość czasu myślę, że nie. Ale jestem ciekawy, a mój mózg rzeczywiście działa dość szybko – czasem za szybko. Myślę więc, że kiedy stawiam się na te role lub kiedy je gram, ludzie łączą się z tą częścią mnie”.

We wtorek odbędzie się premiera trzeciego odcinka drugiego sezonu, „Marcus’ Story”, w którym Nick Cannon wcieli się w Marcusa Paula, odnoszącego sukcesy przedsiębiorcę technologicznego, który staje przed sądem za nieumyślne spowodowanie śmierci, gdy dowiedział się, że jego oprogramowanie ujawniło uprzedzenia rasowe wobec osób rasy czarnej i Azjatów. Adams wcieli się w najlepszego przyjaciela Marcusa, Pete’a Vanderkampa, który jest współzałożycielem firmy technologicznej i stworzył oryginalny algorytm, na którym opierało się oprogramowanie.

„Nieczęsto oferuje się mi role takie jak Pete. Nie chcę powiedzieć, że jest złym facetem, ale nie jest ciepłym i roztrzepanym facetem. Jest trochę impulsywny, porywczy, agresywny. Nie unika konfliktów; popycha ludzi” – wyjaśnia Adams. „To coś, co nie jest moją strefą komfortu; nie jest to część mojej osobowości, z którą mam dobry kontakt. Za każdym razem, gdy masz małą szansę zagrać w świecie, który zmusza cię do poradzenia sobie z tą częścią siebie i wypuszczenia jej na kilka dni na plan, jest to naprawdę interesująca i zabawna rzecz”.

Oskarżony to tylko jeden z wielu projektów, nad którymi ostatnio pracował Adams. Na początku tego roku zagrał agenta FBI Szafkanadchodzący limitowany serial BBC/Netflix opowiadający o zamachu bombowym w Lockerbie w 1988 r. i wspólnym śledztwie szkocko-amerykańskim. Po bezprecedensowym odrodzeniu się Garnituryktóra w zeszłym roku obejrzała łącznie 57,7 miliarda minut, Adams i Sarah Rafferty, grająca Donnę Paulsen, uruchomili niedawno nowy podcast, Pasek boczny: podcast dotyczący oglądania garnituróww którym planują po raz pierwszy obejrzeć wszystkie odcinki i porozmawiać z byłymi członkami obsady i ekipy o ich doświadczeniach związanych z kręceniem dramatu prawniczego.

„Skontaktowaliśmy się ze wszystkimi i powiedzieliśmy: «Przychodźcie tak często i tak często, jak to możliwe», a potem niezależnie będziemy wracać, sprawdzając, jaki mają harmonogram” – mówi, potwierdzając, że pewna księżna była współgwiazda Meghan Markle również otrzymała zaproszenie.

Adams przebywa obecnie w Montanie, gdzie ponownie przygotowuje się do roli bankiera inwestycyjnego Madisonakolejna część (i pierwsza seria sequeli) Taylora Sheridana Yellowstone wszechświat. Adams, który wystąpi u boku Michelle Pfeiffer, przysięga zachować tajemnicę na temat serialu, ale nazwał zdjęcia „już jednym z najbardziej satysfakcjonujących doświadczeń w moim życiu”.

W obszernej rozmowie z THRAdams otwiera poniżej kwestię etyczną podniesioną w Oskarżonydlaczego zdecydował się ponownie odwiedzić Garnitury teraz, dlaczego jego zdaniem związek Mike’a z Harveyem (Gabriel Macht) przetrwał próbę czasu – i „cudowny” SMS, który otrzymał od Markle wkrótce po ogłoszeniu podcastu jego i Rafferty’ego.

***

Twój odcinek Oskarżony w szczególności bada wszechobecność oprogramowania do rozpoznawania twarzy i rozwój sztucznej inteligencji – temat aktualny w świetle niedawnych akcji pracowniczych w Hollywood. Czy opowiedzenie takiej historii skłania Cię do refleksji nad własnym związkiem z technologią, zwłaszcza jako rodzic wychowujący dwójkę małych dzieci w świecie napędzanym innowacjami w tej branży?

Nie wiem, czy posunąłem się tak daleko, ale ostatecznie jest to historia o przyjaźni, która wypadła z toru. Jest taka rzecz, która mogła się wydarzyć lub nie [to the facial recognition software] to mogło być naprawdę katastrofalne. Pete chce to bagatelizować, a dla Marcusa to naprawdę wielka sprawa i to go pochłania. Myślę jednak, że w sercu każdej historii, która chce opowiedzieć o interakcjach etyki i technologii, jest mnóstwo owoców. Zmusza nas to do – myślę, że masz rację – przyjrzenia się naszemu stanowisku moralnemu w tej sprawie, ponieważ nie jest to już czarno-białe. To coś w stylu: „No cóż, jeśli to może przynieść tyle dobrego, ale przyniesie trochę złego, czy warto to robić? A może dlatego, że działa trochę źle, w ogóle tego nie robimy?” Myślę, że w miarę jak wchodzimy coraz głębiej w technologiczny huragan, w którym się znajdujemy, te pytania stają się zadawane każdemu z nas.

Nie wiem, czy doszedłem do jakichś niezbędnych wniosków na temat mojego własnego związku z technologią. Myślę, że Pete jest trochę szybki i luźny, chcąc odnieść sukces i chcąc, aby jego firma była warta miliard dolarów. Ponieważ musiałem z nim zagrać, rozumiem jego punkt widzenia, że ​​każdy postęp będzie wiązał się z pewnymi cofnięciami. I za każdym razem, gdy budujesz coś nowego, wyniknie z tego coś złego. To naprawdę zabawna, interesująca i trudna rozmowa.

Czy na tym etapie swojej kariery masz wrażenie, że możesz być bardziej wybredny w wyborze rodzaju historii, które chcesz opowiedzieć, czy też nadal aktywnie próbujesz wyrwać się z Garnitury skrzynka?

To naprawdę dobre pytanie. Myślę, że nadal znajduję się w strefie, i nie mówię tego ze smutkiem, w której odniosłem wiele sukcesów. Mam dużo szczęścia. Ale wciąż muszę walczyć o wszystko, a wszystko, co ktoś chciałby mi zaoferować, jest zazwyczaj czymś tak podobnym do tego, co już zrobiłem, że tak naprawdę nie chcę tego robić. Czy zatem marzę o karierze, którą może osiągnąć tak niewielu ludzi, gdzie jest to po prostu czysty wybór, a ty po prostu przeglądasz świetne projekty z najbardziej niesamowitymi ludźmi na świecie i wybierasz postacie, które do ciebie przemawiają? Tak, ale to też brzmi przerażająco.

Ostatecznie nadal chcę posłać dzieci do szkoły i zająć się swoimi obowiązkami. Więc [my thinking is]„Jeśli teraz tam pojadę i to zrobię, czy będę miał trochę miejsca, aby później podjąć większe ryzyko? Czy mógłbym nakręcić mały film lub zainteresować się czymś, w czym cała sprawa nie spada na moje barki, dzięki czemu mogę podjąć jeszcze większe ryzyko i zagrać coś innego?” Nadal mam możliwość dokonywania pewnych wyborów. Ale ostatecznie idę tam, gdzie mi każą.

Garnitury zakończył swoją dziewięciosezonową emisję w 2019 r., ale serial stał się fenomenem kulturowym, gdy w zeszłym roku trafił na platformę Netflix. Jak się czułeś, obserwując, jak serial zyskuje nowe życie, ale nie możesz o tym rozmawiać z powodu strajków w Hollywood? I dlaczego ostatecznie zdecydowałeś się stworzyć ten nowy podcast?

Tego lata byłem na wakacjach w pobliżu Toronto. Zaczęliśmy spędzać wakacje u naszej rodziny, więc byłem bardzo odległy. Nie korzystałem zbyt często z telefonu i za każdym razem, gdy go podnosiłem, otrzymywałem wiadomości lub e-maile o treści typu: „Widziałeś to? Widziałeś, co się dzieje?” Patrzyłem na to i mówiłem: „Tak, mam na myśli, Garnitury jest zrobione. Nie wiem, co to oznacza. Odłożyłbym to. A potem w następnym tygodniu ktoś powie: „Nie, da się Naprawdę Dobrze. To bicie rekordów.”[[Nota wydawcy: Po Garnitury stał się ogromnym hitem streamingowym, serią spinoff Garnitury: Los Angeles teraz w pracy.]

Na początku, jeśli mam być szczery, miałem coś w rodzaju: „No cóż, co to dla mnie przyniesie?” rodzaju postawy, co czasami się zdarza. Myślisz: „OK, to jest świetne, ale Garnitury jest w przeszłości. Jak to wpłynie teraz na moją karierę? Nie mogę pracować, nie mogę brać udziału w przesłuchaniach i nie mogę o tym rozmawiać.” Więc po prostu to ignorowałem i mówiłem: „No cóż, nic nie mogę na to poradzić, ale to świetnie”. A potem stawało się coraz bardziej popularne.

Nieustannie pojawiało się we mnie poczucie, że nie będzie już to ignorowane. Od tego czasu wykonałem całkiem dobrą robotę Garnitury zakończyło się słowami: „Zamierzam skupić się na przyszłości. To gotowe.” To było takie duże [during its original run] i tak trudno mi ogarnąć głowę. W ogóle tego nie oglądałem, bo przez cały czas byłem bardzo skrępowany i niepewny siebie, więc zostawię to w przeszłości. W tym procesie było pewne zaprzeczenie, aby nie stawić mu czoła, po prostu chcieć, żeby był w lusterku wstecznym. Najlepsze dni w moim życiu przeżyłem w tym programie, a potem, jak wszystko w ciągu większej części dekady, było kilka naprawdę trudnych dni – i nie chciałem o tym myśleć.

Program, który odniósł tak duży sukces, został ożywiony, a ludzie ponownie tak zaangażowani i zatrzymujący nas na ulicy, uświadomił mi, że muszę się odwrócić i naprawdę spojrzeć tej rzeczy w twarz. Muszę to docenić. Muszę to przepracować. A czy jest lepszy sposób na obejrzenie programu niż jego oglądanie? (Śmieje się) To dobry początek.

Jakie wnioski wyciągnąłeś z dotychczasowych doświadczeń związanych z ponownym odwiedzaniem programu?

Sarah i ja rozmawialiśmy już o tym, czy nie zrobić podcastu. Poczułem, że: „Och, to byłaby po prostu fajna rzecz” i stało się to niemal powołaniem. To było coś w stylu: „Zaczekaj chwilę, to może być dla nas naprawdę pomocne, osobiście i twórczo”. Będzie to dla nas sposób na nawiązanie kontaktu z fanami, rozmowę z tymi niesamowitymi ludźmi, którzy wspierają serial od lat, i usłyszenie o tym, co im się w serialu podobało, a co nie, co się w nim zmieniło a co nie.

Wystarczy rozpocząć te wszystkie dyskusje i prowadzić dialog z tymi ludźmi. Była to dla mnie szansa, aby naprawdę poświęcić czas na ponowne przeżycie, przemyślenie i ponowne rozstrzygnięcie niektórych kwestii, które miały miejsce w formie podcastu. Właśnie takich podcastów lubię słuchać — chcę siedzieć w tym pokoju z ludźmi, którzy są szczerzy i otwarci tydzień po tygodniu. Ciekawi mnie, co się dzieje i o czym myślą, i chcę wybrać się z nimi w tę podróż.

Co więc widzisz, gdy ponownie oglądasz stare odcinki Garnitury Teraz? Jak widzisz siebie z młodości?

Nie mogę oglądać niczego, co w tej chwili robię. Niektórzy aktorzy na planie będą to oglądać. Pracowałem kiedyś z Dustinem Hoffmanem i mógł to zrobić. Mógł nakręcić scenę, a potem wrócić do monitora. Oglądał to, mówił: „Zróbmy to jeszcze raz”, zmieniał małe pokrętło i wracał. To nie było techniczne. Wciąż był w tej chwili, ale miał możliwości, aby to zrobić. U mnie jest odwrotnie. Jeśli w ogóle zobaczę swoje zdjęcie na planie, mogę się rozpuścić i nie być w stanie wrócić do tej chwili, zachować spontaniczności i stracić głowy, a myślę, że właśnie tam muszę być, aby wykonać swoją pracę odpowiednio. Dlatego tak długo unikałem tego programu.

Teraz jestem pełen współczucia dla siebie. Musi być w tym coś uzdrawiającego, nad czym muszę popracować z terapeutą. [I’m able] być dla siebie milszym i zdać sobie sprawę, jak niesamowita jest cała ta grupa ludzi byli. Kiedy jesteś w czymś zaangażowany, nie masz czasu, aby naprawdę okazywać jakąkolwiek wdzięczność, po prostu siedzieć i pytać: „Jak fajnie to jest?” A przynajmniej ja nie robiłem tego jako młody człowiek, ponieważ byłem bardzo zdeterminowany, aby zrobić wszystko dobrze, dobrze sobie poradzić i wyciągnąć z tego jak najwięcej. Trudno jest to zrobić, gdy jesteś zestresowany i istnieje duża presja. Oglądając teraz ten program, mogę pogrążyć się w tej wdzięczności. Naprawdę zdałem sobie sprawę, jak wyjątkowy był ten program.

Tym, co sprawiło, że serial był dla mnie tak wyjątkowy, była relacja pomiędzy Harveyem i Mikiem. Było to przedstawienie męskiej przyjaźni, jakiej tak naprawdę nie widzieliśmy wcześniej w telewizji. Jak myślisz, jakie były klucze do zbudowania relacji, jaką miałeś z Gabrielem, szczególnie we wcześniejszych sezonach?

Czy mogę zadać ci pytanie?

Jasne.

Kiedy mówisz o rodzaju męskiej przyjaźni, której nie widziałeś wcześniej w telewizji, co to oznacza?

Myślę, że było coś w tych dwóch facetach, którzy najwyraźniej byli na szczycie swoich umiejętności i z pewnością była spora rywalizacja, ale nie było tego samego rodzaju toksycznej męskości, która często jest kojarzona z wieloma męskimi przyjaźniami . Odświeżające było widzieć symbiozę, jaką mieliście razem – zarówno jako postacie, jak i aktorzy.

Jest w tym wiele elementów, które mają związek z pisaniem, ale także z tym, kim jest Gabriel jako osoba, kim jestem jako osoba, czym jesteśmy zainteresowani – więc trudno dać jedną odpowiedź. Powiedziałbym, że słowo, które zawsze miało dla mnie największy sens w kontekście relacji między Mikiem i Harveyem, to… mentoring. Jest to relacja będąca najprawdziwszą wersją mentorstwa, która nie charakteryzuje się dynamiką, o której myślę, że naprawdę dużo widziałam lub była tak fundamentalna dla programu telewizyjnego.

Mentoring jest skomplikowany. Oczywiście istnieje dynamika mocy. „Ty rządzisz, a ja chcę się nauczyć wszystkiego, czego możesz mnie nauczyć, ale jestem też własną osobą i zrobię to po swojemu i musisz to uszanować. Musimy się jednak także dowiedzieć, gdzie przekroczyłem pewne granice i popełniam błędy, przed którymi próbujecie mnie powstrzymać”. Rodzi się z tego więź, przyjaźń, ale to coś więcej niż tylko przyjaźń. Nie tylko chodzimy razem na piwo. Mamy wspólny cel: „Próbujesz pomóc mi być lepszym w tym, co chcę robić, a przy okazji prawdopodobnie będę mógł cię czegoś nauczyć i trochę zmiękczyć twoje serce”, co jest częścią [what Mike did for] Harvey’a.

Myślę, że niektórzy młodzi mężczyźni chcieliby być Harveyem Specterem. Jak widzieliśmy, jest teraz jak ikona. Pomyślałem sobie: „Nie sądzę, żeby Mike chciał taki być. Chcę być fajny, nosić ładne garnitury i dobrze wykonywać swoją pracę, ale tak naprawdę nie interesuje mnie bycie najlepszym w Nowym Jorku. Mogę zaakceptować to, że nie muszę być najfajniejszym facetem w pokoju. To nie jest moja Gwiazda Polarna. Jego twój Tramontana. Nie próbuję tylko być tobą; Staram się być najlepszą wersją siebie, jaką możesz mi pomóc być.”

Myślę, że jest coś naprawdę skomplikowanego i pięknego w takiej przyjaźni, co z pewnością odbija się również na naszym związku. Gabriel i ja dogadywaliśmy się. Najważniejszą rzeczą dla nas był wzajemny szacunek. Na początku powiedzieliśmy sobie: „Bez względu na wszystko, wspieramy się nawzajem. Najlepszy pomysł [for a scene or a line] wygrywa. Jak mogę Ci dzisiaj pomóc? Jak możesz mi dziś pomóc?” Naprawdę zaczęliśmy od tego punktu, a Gabriel, trzeba przyznać, mając o wiele większe doświadczenie ode mnie, był naprawdę zdeterminowany, aby zapewnić taką atmosferę na planie, więc stworzył wspaniały precedens.

Według ciebie Harvey Spectre stał się ikoną kultury, dołączając do innych potężnych męskich antybohaterów, takich jak Tony Soprano, Don Draper i Walter White. powiedział Jon Hamm THR wcześniej w tym roku że tego rodzaju postacie są często celebrowane z niewłaściwych powodów; pewna grupa demograficzna zdaje się uważać je za „wzorce męskości”. Jak podeszliście do przedstawiania męskości w serialu? Garnitury?

Naprawdę powinnaś kiedyś porozmawiać z Gabrielem, bo mógłby napisać o tym książkę i wiem, że było to dla niego naprawdę ważne. Nie chcę się wypowiadać w jego imieniu, ale wiem, że to była bardzo ważna część formuły i próba rozpracowania Harveya. Harvey musiał tak być ten facet — dlatego ludzie go kochali, a serial chciał, żeby taki był — ale Gabriel nie jest tym facetem i tak naprawdę od początku pytał: „Gdzie możemy uziemić tego człowieka? Gdzie możemy dać mu serce? Gdzie możemy zobaczyć jego cel? Gdzie możemy zobaczyć, co uczyniło go takim, jakim jest?” Ale jednocześnie musiał być uprzejmy, uprzejmy, bliższy, kopał tyłki i wyzywał.

Zatem w pewnym sensie prawdopodobnie lepiej będzie odpowiadał na to pytanie, ale myślę, że na planie wszyscy bardzo dobrze dostroiliśmy się do stwierdzenia: „To jest okropne. Jaka jest wersja tego, w której możemy żartować na temat naszej męskości, gdzie wielki męski facet może przyjść i coś zrobić, a potem Louis Litt [played by Rick Hoffman] podkopuje go w naprawdę zabawny sposób, tak jak robią to przyjaciele?” Grupy przyjaciół nie pozwalają ludziom stać się zbyt wysokimi i potężnymi. To jest [creator] Klimat Aarona Korsha. Nigdy nie możesz być zbyt wysoki i potężny, ani zbyt duży dla swoich spodni. Ktoś przyjdzie, zażartuje i poniży cię, w wyniku czego staniesz się naprawdę zżytą rodziną. Myślę, że to może mieć coś wspólnego z tą magią.

To zabawne, że rozmawiam dzisiaj z tobą z kampusu mojej szkoły prawniczej. Oglądałem Garnitury jako nastolatka, a serial zdecydowanie zainspirował mnie do podjęcia edukacji prawniczej.

Jeśli chcesz, żebym wykonał dla Ciebie jakiś test prawniczy, daj mi znać. Cieszę się, że to robię. Gwarantuję ci, że zrobię coś znacznie gorszego, niż ty kiedykolwiek byś zrobił, ale i tak to zrobię.

Tak z ciekawości, jak myślisz, co faktycznie osiągnąłbyś w LSAT?

Kiedyś wszedłem do Internetu, żeby zobaczyć, jak faktycznie wyglądają pytania LSAT, i mogę z całą pewnością powiedzieć, że nie poradziłbym sobie zbyt dobrze. (Śmieje się) Myślę, że część mnie byłaby dobrym prawnikiem. Zapytaj któregokolwiek z moich przyjaciół lub kogokolwiek, kto może być moim mężem lub nie. Moja umiejętność argumentowania, jeśli zdecydowałem, że w coś wierzę lub po prostu chcę zająć sprzeczne stanowisko, jest całkiem niezła, ale faktyczna logistyka bycia prawnikiem zupełnie mi nie leży.

W niedawnym odcinku podcastu opowiadałeś o tym, jak ty i Meghan Markle, która grała Rachel Zane, oboje mieliście najmniejsze doświadczenie i dorastaliście razem w trakcie trwania programu. Powiedziałaś, że nie utrzymujesz już z nią kontaktu, ponieważ prowadzisz dwa bardzo różne życia, ale czy rozmawiałaś z nią ostatnio o odrodzeniu się serialu? Czy kiedykolwiek będzie gościem podcastu?

Wysłała miłą wiadomość tekstową, kiedy zdecydowaliśmy, że to robimy. Oczywiście poinformowaliśmy obsadę i powiedzieliśmy: „Słuchajcie, naprawdę chcemy to zrobić i opowiadamy nasze historie. Tu nie chodzi o opowiadanie historii kogokolwiek innego.” Szczególnie w przypadku Meghan miała ona oczywiście szalone życie od zakończenia programu i przesłała piękny list, w którym w pełni wspiera program i pyta, jak może pomóc. Jesteśmy bardzo podekscytowani możliwością zobaczenia, czy i kiedy nastąpi crossover. Możemy to zrobić.

Nasza Gwiazda Polarna z Meghan polega na tym, że tak jak powiedziałem, nigdy nie będziemy opowiadać historii nikomu innemu. Jesteśmy bardzo zainteresowani uczczeniem tego, co zrobiła w serialu. W tak piękny sposób ożywiła Rachel i to była bardzo ważna część mojego doświadczenia w serialu, ponieważ Mike i Rachel byli dla mnie ogromną częścią tej podróży. Zatem dla naszych celów chodzi po prostu o świętowanie tego i całkowite trzymanie się z daleka od czegokolwiek poza tym. Miejmy nadzieję, że po drodze przyjdzie i dołączy do nas na rozmowę. To byłoby oczywiście niewiarygodne.

W finale siódmego sezonu GarnituryMike i Rachel pobrali się i przenieśli do Seattle, aby prowadzić firmę, która przyjmuje wyłącznie pozwy zbiorowe przeciwko firmom z listy Fortune 500. Harvey i Donna dołączyli później do nich w finale serialu. Jak myślisz, gdzie byliby teraz Mike i Rachel?

Miejmy nadzieję, że nadal będą razem grać w Seattle. Ciężko mi je sobie wyobrazić w tym klimacie przez tak długi czas, nie wiem dlaczego, ale wydają się być silni. Podoba mi się pomysł, żeby po prostu rozwalili miasto w Seattle, ratowali życie ludzi i walczyli o małych ludzi – i nie musieli ich nosić [expensive] ubrania na co dzień, ubierając coś nieco wygodniejszego.

Zawsze myślałam, że już będą mieć dzieci.

Do diabła, tak!

***

Odcinek Adamsa Oskarżony emisja we wtorek, 22 października o 9:8 w Fox. Pasek boczny: podcast A Suits Rewatch debiutuje nowe odcinki w każdy wtorek wszędzie tam, gdzie dostępne są podcasty.