Recenzja „American Primeval”: Betty Gilpin prowadzi bezlitośnie brutalny westernowy miniserial Netflixa z Peterem Bergiem-Helmedem

W LewiatanThomas Hobbes opisał życie człowieka w niecywilizowanym państwie jako „samotne, biedne, paskudne, brutalne i krótkie”.

W Netfliksie Amerykański pierwowzórnowy sześcioodcinkowy miniserial opowiadający o życiu na zachodnim krańcu cywilizacji około 1857 roku, a kapitan armii grany przez Lucasa Neffa ułatwia sprawę. W ogólnie pompatycznym przesłaniu, które pełni także funkcję lektora, pisze: „Tutaj jest tylko brutalność”.

Ta nihilistyczna obserwacja na temat natury człowieka i Ye Olde Westa mogłaby również odnosić się do Amerykański pierwowzór samego siebie, co wywodzi się od poprzedniego kronikarza zachodniej brutalności Marka L. Smitha (Zjawa) i reżyser Peter Berg.

Błogosławieni ogromną paletą emocjonalną ludzkiej egzystencji Smith i Berg wypełniają swoje płótno przede wszystkim „brutalnością”, pracując z krwawą, intensywną precyzją, która sprawia, że Amerykański pierwowzór skuteczne przez jakiś czas, ale ostatecznie monotonne. Przedstawienie, w którym występuje silny zespół aktorów, pogrzebanych pod odpowiednimi dla epoki warstwami zatartego brudu i niechlujstwa, ma niezaprzeczalny wpływ na emocje i powinno znaleźć publiczność skupioną na Taylorze Sheridanie, która będzie skłonna to kupić. Nie znajduje jednak żadnych świeżych spostrzeżeń, które mogłyby daj mu miejsce w Balast/Bezbożny/Nieprzebaczony panteon znanego gatunku.

Akcja rozgrywa się na terytorium Utah, gdzie kipi straszliwy konflikt pomiędzy poszukującymi Syjonu Mormonami, pionierami kierowanymi przez Manifest Destiny, plemionami indiańskimi spychanymi coraz dalej w zakątki ziemi, która kiedyś była ich własnością, a armią amerykańską powierzoną z utrzymaniem pokoju. Niektórzy osadnicy kierują się strachem, inni fanatyzmem, a jeszcze inni obietnicami nieograniczonego bogactwa, ale w tej chwili życie jest niewątpliwie samotne, biedne, okropne, brutalne i krótkie.

Sara Rowell (Betty Gilpin) i jej syn Devin (Preston Mota) przybywają do Fort Bridger, ogólnie neutralnego miejsca postoju nadzorowanego przez Jima Bridgera (Shea Whigham). Ma zamiar spotkać się z mężem gdzieś głębiej w kraju, ale spóźnia się na konwój. Ostrzegając ją, że „cywilizacja i cywilizowany to zupełnie dwa różne słowa”, Bridger umieszcza Sarę z małą grupą Mormonów pod przewodnictwem Jacoba Pratta (Dane DeHaan) i jego nowej żony Abish (Saura Lightfoot Leon), którzy zmierzają we właściwym kierunku . Nie wpisuj w Google „Masakra w Mountain Meadows”, jeśli nie chcesz wiedzieć, co nadchodzi. Krótka wersja? Brutalność skomplikowana przez milicję mormońską i kilku zbuntowanych wojowników Shoshone.

Wkrótce Sara i Devin stają się świadkami czegoś, czego Mormoni – w tym Brigham Young (Kim Coates, emanujący prawością) – nie chcą, żeby byli świadkami. Wkrótce Mormoni ścigają Rowellów, których ściga także kilku łowców nagród, w tym grupa prowadzona przez Wergiliusza Jai ​​Courtney. Być może Sara i Devin nie tyle będą szukać nowego życia, ile uciec od starego.

Jedynymi ludźmi, którzy mogą pomóc Sarze i Devinowi, są Isaac (Taylor Kitsch), zrzędliwy góral, i Two Moons (Shawnee Pourier), niema dziewczyna z Shoshone, uciekająca przed własną, pełną przemocy przeszłością.

Zawsze będę doceniał, przynajmniej w podstawowym stopniu, siłę reżyserii Berga. Jego bystra szczerość pomogła w Netfliksie Środek przeciwbólowy bardziej skuteczny jastrych przeciwko Sacklerom niż bardziej uznany Dopesick. Tutaj nawiązuje do znanej zachodniej ikonografii, która pomaga Amerykański pierwowzór wyróżniać się spośród większości pośpiesznych Sheridanów/Yellowstone wyjście fabryczne. Przedstawiony przez Berga obraz masakry w Mountain Meadows jest dezorientujący, koszmarny i przerażająco wciągający, stanowi brawurową symfonię świstu strzał i zdławionych krzyków. Nie ma nic szczególnie świeżego w obrazach samotnych jeźdźców przemierzających prerię czy ujęciach ośnieżonych górskich przełęczy, ale Berg studiował dzieła Johna Forda i Roberta Altmana i z rozmachem realizuje gatunkowe klisze. Jego wysiłki są wspierane przez brudną i miażdżącą ścieżkę dźwiękową, którą często współpracuje z Explosions in the Sky.

Wizualny talent osiąga szczyt w pierwszym odcinku, wraz z płytkim, choć niekoniecznie nietrafnym wglądem w życie w tym konkretnym czasie i miejscu. Nie mam wątpliwości, że rok 1857 w Utah był wszechobecnie nieszczęśliwy, a Berg uchwycił wyziewy z gangrenowych ran, rzadko zmienianych ubrań, zarażonych wszami brod i świeżo zarżniętego mięsa. Łatwo jest znaleźć rzeczy, które budzą zniesmaczenie lub niepokój, ale trudniej znaleźć źródła empatii – co nigdy nie miało miejsca w przypadku wcześniejszych projektów Berga, takich jak Światła piątkowej nocy. Zbyt często scenariusze opierają się na ciągłym zagrożeniu skalpowaniem lub przemocą na tle seksualnym – stanowiącym integralną część narracji niemal każdej kobiecej postaci w serialu – jako sposób na skłonienie widzów nie tyle do troski o jakąkolwiek osobę, co do wywołania dodatkowej przemocy odwetowej.

Amerykański pierwowzór prawdopodobnie wzbudzi gniew zarówno Mormonów, jak i grup zwolenników rdzennych Amerykanów (armia amerykańska jest przedstawiana jako pompatyczna i nieskuteczna, ale w pewnym stopniu higieniczna). Abish jest najbardziej sympatyczną postacią Mormonów i najmniej ideologicznie Mormonem; podczas gdy jedna lub dwie postacie Shoshone mają godne podziwu cechy, wybór, jaki stajemy, sprowadza się zasadniczo pomiędzy wolno mówiącymi „mądrymi” postaciami a wojownikami, których jedynym dialogiem z krótkimi podpisami jest „wycie”. Zespół ten to mieszanina postaci fikcyjnych i historycznych, wszystkie przedstawione w podobnie ponury sposób, a wszystkie przeznaczone na podobnie cyniczny – Hobbes powinien był dodać „ironiczny” do swojej listy przymiotników – los.

Jeśli cytat Hobbesa jest ogólnie przedstawiany jako opowiadający się za zarządzaniem lub kontrolą, Amerykański pierwowzór prawie wydaje się skłonny zaakceptować tę złośliwość w zamian za niechlujną solidarność. Ląduje po stronie outsiderów – Bridger Whighama dostarcza prostych przebłysków humoru, Isaac Kitscha to monosylabiczny bohaterstwo w stylu Eastwooda, a Sara Gilpina to protofeministyczny kręgosłup. To były prawdopodobnie moje ulubione role, choć Leon – który nadaje klimat Siostro Missing Mara – ma mile widziane mocne podejście i wątek fabularny, który nie ma sensu. W międzyczasie obejrzałem pierwszą połowę pierwszego odcinka i pomyślałem: „Co za niezwykle zrelaksowana i normalna część dla Dane’a DeHaana”. Nie trzeba dodawać, że to nie trwało długo.

Podobnie jak występ DeHaana, wszystko w środku Amerykański pierwowzór skłania się ku nędznemu i, owszem, brutalnemu. Finał jest albo potężnym potwierdzeniem tego, co było wcześniej, jeśli wcześniej się w to uwierzyłeś, albo śmieszną i szalenie przewidywalną powtórzeniem wszystkiego, co było wcześniej. Ja jadę z tym ostatnim. Jeśli spędzisz pięć odcinków rozmawiając o nihilistycznej brutalności Ye Olde West i dojdziesz do finału, w którym odkryjesz nihilistyczną brutalność Ye Olde West – przy akompaniamencie wyrafinowanej kompozycji kompozycyjnej „This Land Is Your Land” – to nie masz Chyba nie zabrałeś swojej publiczności w długą podróż, prawda?