Recenzja „Art Spiegelman: Katastrofa jest moją muzą”: Autor „Mausa” ponownie opowiada swoją historię w wciągającym, ale zbyt znajomym nowym dokumencie

W nowym dokumencie Molly Bernstein i Philipa Dolina Art Spiegelman: Katastrofa jest moją muząRobert Crumb to człowiek, który przyszedł na kolację.

W jednej z głównych scen filmu Crumb i jego zmarła żona Aline Kominsky-Crumb dołączają do długoletnich przyjaciół Arta Spiegelmana i jego żony Françoise Mouly, aby łamać chleb i omawiać swoje powiązania jako tytanów podziemnego ruchu komiksowego lat 70. i 80. Na potrzeby tej sceny Crumb jest po prostu przyjaznym i refleksyjnym starszym facetem, normalną osobą jedzącą normalną kolację ze swoimi normalnymi, choć znaczącymi kulturowo przyjaciółmi.

Swoboda Crumba w tej scenie jest rozbrajająca, ponieważ choć tutaj jest po prostu rówieśnikiem i kolegą, jest kimś znacznie ważniejszym w szerszym kontekście filmowym. Terry’ego Zwigoffa Miękisz rzuca niemożliwie długi cień na każdy film non-fiction o artystach, komiksach i innych, ale tak naprawdę na każdym dokumencie biograficznym jakiegokolwiek rodzaju. Ale chociaż ten film był uroczo dziwną synergią twórcy i tematu, w Katastrofa jest moją muząRobert Crumb jest po prostu sympatycznie nudny – co okazuje się odpowiednie.

Premiera w DOC NYC przed ewentualną premierą PBS w ramach Amerykańscy mistrzowie transparent, Art Spiegelman: Katastrofa jest moją muzą jest zbyt często przyjemnie nudnym lub przynajmniej suchym dokumentem. To portret człowieka, którego największe osiągnięcie artystyczne (Mausa) była autobiograficzną powieścią graficzną, która spędziła dziesięciolecia na tworzeniu tego osiągnięcia, a następnie omawianiu go w mediach, które po osiągnięciu tego osiągnięcia opublikowały kolejną książkę wyjaśniającą je (MetaMaus) i który z powodu niefortunnych okoliczności w świecie rzeczywistym musiał ciągle omawiać to osiągnięcie, ponieważ staje się ono coraz bardziej istotne.

Inaczej mówiąc, Art Spiegelman jest niezwykłą postacią artystyczną ze względów kojarzonych z Mausa i wiele więcej. Ale jest także postacią, która przez dziesięciolecia opowiadała o sobie i o sobie Mausa i oddaje to wrażenie przed kamerą tutaj. Nigdy nie jest wrogo nastawiony – w końcu to dokument celebrujący jego życie, nikt go do tego nie zmusza – a jeśli nie wiesz nic o Artie Spiegelmanie, warto się o nim dowiedzieć. Mimo to jest to człowiek, który od końca lat 70. mówi o tym, dlaczego w komiksie o Holokauście zdecydował się przedstawiać Żydów jako myszy w komiksie o Holokauście, a nie ma tego typu osobowości, która pozwalałaby mu udawać, że tak jest. T.

Skupienie Katastrofa jest moją muzą to, słusznie, rola, jaką tragedia odegrała w napędzaniu procesu twórczego Spiegelmana. Jego rodzice przeżyli Holokaust, a jego młodszy brat zmarł w Europie, zanim się urodził. Jego matka zmarła w wyniku samobójstwa, gdy był na studiach. Oprócz dwóch tomów i książki towarzyszącej Mausa– napisał w Cień bez wieżna temat ataków terrorystycznych z 11 września. Nie jest człowiekiem posępnym, co powinno być już jasne dla każdego, kto wie, że się zainspirował Szalony magazyn i że kolejnym z jego kluczowych dzieł jest przede wszystkim Garbage Pail Kids.

Tworzenie tego ostatniego nie jest szeroko omawiane w Katastrofa jest moją muząchociaż jest to uznawane mimochodem i nie jest tak, że musi tak być. Ale równie ważne jest, aby Spiegelman mówił o swoich relacjach z rodzicami i dalszym procesie Mausadokument jest lepszy, gdy sprawia wrażenie, że porusza tematy mniej rutynowe lub powtarzanie mniej obciążające emocjonalnie.

On i Mouly wspaniale rozmawiają o swoim związku i różnych przedsięwzięciach wydawniczych, przy których współpracowali, od niezależnych komiksów po ich pracę poprzez „New Yorkera”.. Pojawienie się córki Nadji, która pomogła zainspirować jego książkę o 11 września, pomaga nadać opowieściom Spiegelmana świeższy kontekst.

Po prostu trudno cokolwiek o tym powiedzieć Mausa brzmieć jak nowy. Literaturoznawczyni Hillary Chute szczegółowo opisuje kilka kluczowych momentów dzieła, ale kiedy stwierdza, że ​​jej wkład w MetaMaus pojawił się w ramach dwuletnich wywiadów ze Spiegelmanem, to inny sposób na powiedzenie: „Nie wydostaniesz ode mnie niczego, co wcześniej nie zostało ujawnione”. To wszystko jest ciekawe i trochę zwapnione.

Nawet jeśli rozmowa zostanie sprowadzona do „bieżącego” momentu, Katastrofa to moja pasjaCzuję się trochę nie na miejscu. Wybór Donalda Trumpa i pierwsza administracja prezydencka zmusiły Spiegelmana do wznowienia rozmów Mausa w kontekście antyfaszyzmu i naciski prawicy na początku lat dwudziestych, aby zakazać wielu książek, ponownie znalazły się w centrum uwagi jako bojownik przeciwko cenzurze. Więc teoretycznie Spiegelman i Mausa i te tematy są dziś jeszcze bardziej aktualne, ale wydaje się, że wszystkie wywiady zostały przeprowadzone rok lub dwa lata temu. Rozumiem, że twórcy filmowi nie mogą wstrzymywać się z projektem, dopóki temat nie przestanie być aktualny z nowych powodów, ale trwa cykl informacyjny i ten film pozostaje w tyle.

Wirtualny znacznik czasu w dokumencie można dostrzec na podstawie obecności Aline Kominsky-Crumb, która zmarła w 2022 r. Co więcej, można to wywnioskować z obecności Neila Gaimana w roli jednej z prezentowanych gadających głów. Mając Gaimana do zbadania paneli z oryginalnego wcielenia Mausa jako trzystronicowy pasek w czasopiśmie pt Śmieszne Aminale [sic] musiało to wtedy wydawać się wielkim sukcesem, ale biorąc pod uwagę, że autor znajduje się obecnie w centrum uwagi po oskarżeniach o napaść na tle seksualnym, jest to niepotrzebne odwracanie uwagi.

Z rówieśnikami takimi jak Crumb, Bill Griffith, krytyk filmowy J. Hoberman i nie tylko, Katastrofa jest moją muzą nie brakuje mniej rozpraszających ludzi, którzy potrafią przełamać znaczenie Spiegelmana i jego wpływ na legitymizację wybranego przez niego medium. Końcowy montaż, na którym obecni autorzy komiksów/grafików podpisują książki dla Spiegelmana, wydaje się, że mogło to być coś bardziej znaczącego i bardziej bezpośredniego.

Dokument jest ogólnie wciągający i zawsze warto postawić Spiegelmana w centrum uwagi. Ale Katastrofa jest moją muzą jest w cieniu Miękiszw cieniu Mausa i nieco z tyłu, na różne rozczarowujące sposoby.