Recenzja „Selena Y Los Dinos”: 30 lat po jej śmierci meksykańsko-amerykańska ikona świeci jasno w słodkim, ale zbyt zręcznie hołdzie doktora

Zabawnie jest oglądać filmy gwiazd z czasów, gdy były dziećmi i można zobaczyć, jak wyrosną na dorosłych. Obejrzyj małą Selenę Quintanillę wyśpiewującą „Feelings” w domowym filmie, a znajdziesz ten sam mocny głos, ten sam szeroki uśmiech i żywiołowy śmiech, a nawet tę samą grzywkę, którą fani poznali, kiedy została gwiazdą popu Seleną. Takie zwycięskie materiały archiwalne są sercem i zdecydowanie najlepszą częścią nadmuchanego dokumentu Selena i Los Dinos, łatwy do oglądania hołd dla jej dziedzictwa jako muzyka i postaci kulturalnej.

Jej historia jest dobrze znana i stała się podstawą przełomowej roli Jennifer Lopez w filmie biograficznym z 1997 roku Selena. Selena, będąca w trzecim pokoleniu Amerykanką pochodzenia meksykańskiego, urodzoną w Teksasie, zaczęła śpiewać zawodowo z rodziną już jako dziecko i stała się gwiazdą muzyki Tejano przesiąkniętej popem. W 1995 roku wciąż rosła, zdobywając fanów crossoverów i pracując nad swoim pierwszym anglojęzycznym albumem, kiedy w wieku 23 lat została postrzelona i zabita przez byłego pracownika. Dziesiątki lat później nadal jest kultową, inspirującą postacią dla społeczności Latinx.

Rodzice, brat i siostra Seleny dali reżyserce Isabel Castro (film dokumentalny z 2022 r Sto) dostęp do licznych materiałów archiwalnych, w większości nigdy wcześniej nie widzianych, począwszy od domowych nagrań wideo po wywiady z początków jej kariery. Castro i jej redaktorka, Carolina Siraqyan, sprawnie zebrali setki zdjęć i godzin materiału filmowego w chronologiczny opis kariery Seleny, przeplatany wywiadami z rodziną. Ponieważ rodzeństwo jest także producentem wykonawczym, Selena i Dino oferuje najbardziej różowy możliwy widok.

Narratorem większości filmu jest Abraham Quintanilla, ojciec Seleny – i słusznie, ponieważ to on był odpowiedzialny za zapoczątkowanie rodziny na muzycznej ścieżce. Talent swojego najmłodszego dziecka zauważył, gdy miała sześć lat. Brat Seleny, znany jako AB, który później skomponował kilka jej piosenek, uczył się już gry na gitarze. Jej siostra Suzette wspomina, że ​​ojciec zrekrutował ją do nauki gry na perkusji, aby wypełnić grupę, o której myślał, ostatecznie nazwaną Selena y Los Dinos na cześć zespołu, do którego kiedyś należał, zwanego Los Dinos.

Rodzinny zespół zaczął występować w okolicach Corpus Christi w Teksasie, a na nagraniach wideo z tych początków młoda Selena wydaje się złośliwa i utalentowana, za kulisami śmiejąca się i energiczna. Większość klipów była przeznaczona dla publiczności, a w lokalnych segmentach sprawia wrażenie prostodusznej, ale pewnej siebie nastolatki, otwarcie mówiącej o tym, że dopiero wtedy uczyła się mówić po hiszpańsku, żeby móc śpiewać i udzielać wywiadów w tym języku.

Podczas rozmów AB i Suzette podkreślają, jak oczywiste było, że Selena musi występować solo. W 1994 roku zdobyła nagrodę Grammy Selena na żywo! został uznany za najlepszy album meksykańsko-amerykański. Klipy z tamtego okresu, w tym niektóre z jej występów dla wypełnionej publiczności Houston Astrodome, ukazują jej magnetyzm. Udoskonaliła swój warsztat sceniczny i stylizację w stylu lat 90., z dużymi włosami, odważną szminką i gorsetami wysadzanymi kryształkami. Jej śpiew był pełen emocji w takich hitach jak „Como la Flor”, opowiadający o utraconej miłości, piosence najbardziej z nią utożsamianej. Miała ruchy taneczne na scenie i charyzmę.

Selena i DinoRelacja z życia osobistego Seleny jest bardziej pobieżna. Jej mąż, Chris Perez, który dołączył do jej zespołu jako gitarzysta, wspomina, że ​​on i Selena utrzymywali swój związek w tajemnicy tak długo, jak mogli, wiedząc, że Abraham by tego nie pochwalił. Kiedy miała 20 lat, uciekli. Cała sytuacja z pewnością była pełna większego napięcia, niż pozwala na to ktokolwiek w filmie.

Ten sam połysk stosuje się do jej morderstwa. Dokument zawiera telefon pod numer 911 w sprawie strzelaniny oraz fragment konferencji prasowej, w której Abraham mówi, że jego córka została postrzelona przez niezadowolonego pracownika, którego przyłapano na defraudacji pieniędzy. Jej rodzeństwo płacze, gdy rozmawia o jej śmierci, ale nawet wtedy Suzette mówi, że cieszy się, że Selena przynajmniej mogła doświadczyć miłości i zostać żoną, zanim umarła. Celebrowanie tego, co dobre, jest tutaj najwyraźniej wyborem Castro, ale w tym momencie filmu uciekanie od tragedii i naleganie na optymistyczne podejście jest głuche. (Gwoli ścisłości, zabójczyni Yolanda Salivar została skazana i odsiaduje wyrok dożywocia. Kilka tygodni temu złożyła wniosek o zwolnienie warunkowe i zbliża się rozprawa.)

Film kończy się w Muzeum Seleny w Corpus Christi, a młode dziewczyny opowiadają o tym, jak bardzo je zainspirowała. To uczucie jest całkiem prawdziwe, ale film podkreśla jej znaczenie kulturowe, choć tak naprawdę go nie demonstruje. Selena i Dino pozostaje eleganckim dokumentem, który najprawdopodobniej spodoba się jej fanom.