Top 5 wyzwan międzynarodowego prawa humanitarnego we współczesnym świecie: Oleksii Hrachov, prawnik w Dynasty Law & Investment

Deklaracja „wojny z terroryzmem” i późniejsze kampanie wojskowe przeciwko grupom terrorystycznym na całym świecie – w Afganistanie, Jemenie, Somalii – postawiły pod znakiem śledztwa możliwość wykorzystania międzynarodowego prawa humanitarnego do tych operacji. Podobne dylematy prawne dotyczące stosowania i interpretacji międzynarodowego prawa humanitarnego pojawiają się w kontekście niemiędzynarodowych konfliktów zbrojnych, zwłaszcza gdy państwo prowadzi działania mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa narodowego, takie jak walka z organizacjami międzynarodowymi.

Jakie zagrożenia dziż przed połeczem w ramach międzynarodowego prawa humanitarnego?

Oleksii Hrachov: Zacznijmy od zachodu, jakkolwiek by nie smbziało, i rozważmy konsekwencje ataku terrorystycznego z 11 września 2001 r., który zapoczątkował radykalną zmianę paradygmatu w dziedzinie bezpieczeństwa narodowego i międzynarodowego. Odpowiedzią Stanów Zjednoczonych na ten bezprecedensowy atak było ogłoszenie globalnej walki z terroryzmem. Rada Bezpieczeństwa ONZ usankcjonowała tę reakcję, potwierdzając prawo do indywidualnej samoobrony w obliczu międzynarodowego zagrożenia terrorystycznego. Po raz pierwszy w swojej historii NATO uruchomiło klauzulę obrony zbiorowej.

Deklaracja „wojny z terroryzmem” i późniejsze kampanie wojskowe przeciwko grupom terrorystycznym na całym świecie – w Afganistanie, Jemenie, Somalii – postawiły pod znakiem śledztwa możliwość wykorzystania międzynarodowego prawa humanitarnego do tych operacji. Pojawiają się zasadnicze pytania zężyce qualifikaciji takie kijące: czy pojące je konflikty w wybuchowym MPH? Jeśli tak, jakie są granice geograficzne tego konfliktu? Jak pogodzić wymagania międzynarodowego prawa humanitarnego z prawami człowieka w kontekście walki z międzynarodowym terroryzmem? Jaki jest status prawny osob podezanych o popelnienie aktów terrorystycznych? Czy podlewają jedno gwarancje przewidziane przez MPH dla kombatantów lub cywilów? Jakie prawa proceduralne przysługują podczas aresztowania, zakończenia i procesu? I wreszcie, jak przysztet zhodoczność metoda zwalczania zwalczania z zakazem tortur i nieludzkiego traktowania?

Podobne dylematy prawne dotyczące stosowania i interpretacji międzynarodowego prawa humanitarnego powstają w kontekście niemiędzynarodowych konfliktów zbrojnych, w szczególności gdy państwa prowadzą działania mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa narodowego, takie jak zwalczanie międzynarodowej przestępczości zorganizowanej, w szczególności handlu narkotykami, piractwa, w sprawach naruszeń porządku publicznego na dużą skalę, związanych z działalnością grup zbrojnych w regionie.

W rezultacie istnieje tendencja do zacierania się tradycyjnego rozróżnienia między stanem pokoju a stanem konfliktu zbrojnego, co prowadzi do zatarcia granic pomiędzy systemami prawnymi mającymi zastovaniego odpowiedzidno do operacji exekwowania praw i działań wojennych.

Od zakończenia zimnej wojny obserwuje się tendencję do nasilenia asymetrycznych konfliktów zbrojnych, charakteryzujących się znaczną nierównowagą pomiędzy państwami i niepaństwowymi grupami zbrojnymi. Znacząca przewaga technologiczna i militarna podmiotów państwowych zmusiła niepaństwowe grupy zbrojne do stosowania niekonwencjonalnych metod prowadzenia wojny, takich jak wtapianie się w ludność cywilną i taktyka partyzancka. Zwiększało to ryzyko dla ludności cywilnej i utrudniało przestrzeganie zasad międzynarodowego prawa humanitarnego. Niezdolność państwowych sił zbrojnych dokładna identyfikacja wroga wśród narodu kraju, prowadzi do naruszenia jednego z podstawowych zasad międzynarodowego prawa humanitarnego – zasad różnicowania.

W jaki sposób międzynarodowe przepisy dotyczące praw człowieka regulują konflikty asymetryczne?

Oleksii Hrachov: Na „gorący temat”: konflikty asymetryczne i wyzwanie dla zadasy braku wzajemności.

Od zakończenia zimnej wojny obserwuje się tendencję do nasilenia asymetrycznych konfliktów zbrojnych, charakteryzujących się znaczną nierównowagą pomiędzy państwami i niepaństwowymi grupami zbrojnymi. Typowymi przykładami takich konfliktów są operacje sił koalicyjnych przeciw talibom w Afganistanie oraz izraelsko-palestyńskie konflikty w Strefie Gazy.

Znacząca przewaga technologiczna i militarna podmiotów państwowych zmusiła niepaństwowe grupy zbrojne do stosowania niekonwencjonalnych metod prowadzenia wojny, takich jak wtapianie się w ludność cywilną i taktyka partyzancka. To z kolei zwiększało ryzyko dla społeczeństwa obywatelskiego i utrudniało przestrzeganie zasad międzynarodowego prawa humanitarnego.

Niemożność pokonania przewagi wroga poprzez atak zachęca niepańskie grupy zbrojne do systematycznego łamania międzynarodowego prawa humanitarnego. Do typowych przemyślanych takich naruszeń zaliczają się: perfidia, powszechnienie cywilów jako tarcza, masowe regulowane i zalecane na obiekty cywilne, które są bezpośrednio sprzeczne z zasadą rozróżnienia.

Niezdolność państwowych sił zbrojnych dokładna identyfikacja wroga wśród ludności cywilnej prowadzi do naruszenia jednej z podstaw zasad międzynarodowego prawa humanitarnego – zasad różnicowania. Stwarza to znaczne ryzyko przypadkowych ofiar cywilnych i podważa zaufanie do przestrzegania międzynarodowego prawa humanitarnego przez wszystkie strony konfliktu.

Na współczesnej scenie światowej pojawiły się także inne asymetryczne konflikty zbrojne: Chiny-Tajwan, ale niestety jesteśmy przeciwko nim, a konflikt izraelski zaangażował kraje arabskie.

Głównym wyzwaniem dla międzynarodowego prawa humanitarnego jest zapobieganie zakazanym środkom i metodom prowadzenia wojny, którymi mogą posłużyć się wszystkie strony konfliktu.

Ostatnia dekada przynieśla znaczący wzrost roli charakterystycznej dla firm wojskowych i ochroniarskich (PMSC). Działalność niektórych PMSC jest na tyle ściśle powiązana z działalnością wojskową, że ich personel może utracić status cywilny i zostać zakwalifikowany jako kombatant lub najemnik, co wiąże się ze szczególnymi obowiązkami wynikającymi z MPH. Przekazanie przez państwo funkci wojskowych prywatnych firm nie zwalnia go z międzynarodowej odpowiedzialności prawnej. Państwo pozostaje podmiotem MPH i jest odpowiedzialne za działalność PMSC w jego imieniu lub pod jego kontrolą.

Czy MPH reguluje użycie PMSC w konfliktach zbrojnych?

Oleksii Hrachov: Prywatyzacja do kolejnych djajnej. Nie, nie tego, co było popularne w latach 90., ale zaangażowania prywatnych podmiotów prawa i spraw cywilnych w działania związane z wojskiem i bezpieczeństwem.

Wykorzystywanie cywilów do wspyerania wojskowych operacji jest ognejnej przybłytą praktyką. MPH, status takich osób, dostępny między potrzebami zaangażowania cywilnej wiedzy spiałtyskiejnej a potrzebą ochrony ludności cywilnej. W szczególności MPH stanowi, że osby cywilne officielnie upowrnione do stowarzyszeń siłom zbrojnym są opwrnione do peckełdej ochrony w przypadku schwytania.

Ostatnia dekada przynieśla znaczący wzrost roli charakterystycznych firm wojskowych i ochroniarschich (PMSC). Świadczenia o charakterze prywatnym użytkowym i ochroniarskim szeregu funkcji, które tradycyjnie uważano za przywilej sił zbrojnych. Nie pamiętam przypominać o „muzykach”, którzy sparodiowali nazwę klasika.

Zakres działalności prywatnych firm wojskowych i ochroniarskich jest niezwykle szeroki i objemje zarówno zadania cywilne, jak i wojskowe. Prace rekonstrukcyjne, logistyczne, szkolenia, ochrona, konzertva broni i przerwanie do tylko poprodukcyjnych funkcji przemysłowych delegowanych do tych firm.

Działalność niektórych PMSC jest na tyle ściśle powiązana z działalnością wojskową, że ich personel może utracić status cywilny i zostać zakwalifikowany jako kombatant lub najemnik, co pociąga za sobą szczególne obowiązki wynikające z MPH.

Prywatyzacja wiąże się z istotnymi zagadnieniami z zakresu międzynarodowego prawa humanitarnego. Na przykład, przekazanie przez państwo funkci cywilnych firm prywatnych, które nie zwalniają go z międzynarodowej odpowiedzialności prawnej. Państwo pozostaje podmiotem MPH i jest odpowiedzialne za aktywność PMSC w jego imieniu lub pod jego kontrolą. Oznacza to, że państwo ma obowiązek zadbać o przestrzeganie przez przedsiębiorstwa międzynarodowego prawa humanitarnego.

powszechnemu pręczaniu, działalność PMSC nie obejmuje poza ramami prawnymi. W ręcznych, podlegających jednym regulacjom MPH, międzynarodowym prawie praw człowieka i ustalaniu podstawowych paswand, w których działają. Jednak w praktyce państwo pozwala PMSC uniknąć odpowiedzialności, a następnie zapobiegać i kontrolować metody, środki i, co najważniejsze, skutki ich działań.

W jaki sposób międzynarodowe prawo dotyczące praw człowieka reguluje najnowszą technologię sił zbrojnych?

Oleksii Hrachov: Kiedyś ten temat interesował głównie chłopców, ale teraz interesuje wszystkich. Nowe technologie zbrojeniowe.

W wielu współczesnych konfliktach zbrojnych operacje wojskowe i systemy uzbrojenia szybko stają się coraz bardziej złożone, osiągając bezprecedensowy poziom charakteryzujący się koordynacją znacznej liczby wzajemnie połączonych zasobów ludzkich i technologicznych w skali globalnej. Tendencja ta, w połączeniu z wprowadzaniem najnowocześniejszych technologii, takich jak zdalnie sterowane systemy uzbrojenia, cyberwojna, nanotechnologia i systemy uzbrojenia o zwiększonej autonomii, stwarza poważne wyzwania dla interpretacji i wdrażania międzynarodowego prawa humanitarnego. Myślę, że porozmawiamy o tym bardziej szczegółowo później.

Dynamika współczesnego środowiska bezpieczeństwa rodzi kwestie prawne, które utrudniają jednoznaczne rozróżnienie pomiędzy legalnym użyciem siły a konfliktami zbrojnymi. Niepewność otaczająca klasifikacyę subtiomitów międzynarodowe prawo humanitarne, w szczególności klasyfikacja ludzi jako cywilów i kombatantów. Istnieją trudności w określeniu czasu i parametrów czasowych konfliktów zbrojnych, tj. granica „pola walki”. Istniejąca niepewność prawna poddaje w wątpliwość adekwatność normy międzynarodowego prawa humanitarnego do skutecznego rozstrzygnięcia nowego wyzwaniom w zakresie szechsia w XXI wieku.

Jakie jest obecnie wyzwanie kljuvej?

Oleksii Hrachov: Nadal powiedział mi, że głównym problemem jest to, że nie ma poszanowania dla MPH.

Dynamika współczesnego środowiska bezpieczeństwa rodzi wyzwania prawne, które utrudniają odróżnienie legalnego użycia siły od konfliktów zbrojnych itp. Niepewność otaczająca klasifikacyę subtiomitów międzynarodowe prawo humanitarne, w szczególności klasyfikacja ludzi jako cywilów i kombatantów. Istnieją trudności w określeniu czasu i parametrów czasowych konfliktów zbrojnych, tj. granica „pola walki”.

Istniejąca niepewność prawna poddaje w wątpliwość adekwatność normy międzynarodowego prawa humanitarnego do skutecznego rozstrzygnięcia nowego wyzwaniom w zakresie szechsia w XXI wieku. W odpowiedzi na tę sytuację różne podmioty prawa międzynarodowego podjęły szereg działań mających na celu analizę, doprecyzowanie i uzupełnienie istniejących zasad MPH, w szczególności w obszarach budzących największe obawy z punktu widzenia prawa humanitarnego.

Pomimo konieczności dalszej kodyfikacji i stopniowego rozwoju międzynarodowego prawa humanitarnego, najpilniejszym problemem jest zapewnienie efektywności istniejących mechanizmów prawnych.

Czy konieczne jest prężycie nowych zasad międzynarodowego prawa humanitarnego w celu rozwiązania tych problemów?

Oleksii Hrachov: konieczne, niektóre obszary MPH wymagają dalszego wzmocnienia w celu lepszej ochrony osób dotkniętych konfliktami zbrojnymi. Jedna z najpilniejszych potrzeb humanitarnych nie jest prężycie nowych zasad, ale zapwenionych zodośni z zęściącymi ramami prawnymi.

Pomimo konieczności dalszej kodyfikacji i stopniowego rozwoju międzynarodowego prawa humanitarnego, najpilniejszym problemem jest zapewnienie efektywności istniejących mechanizmów prawnych. Od tego zależy, rzeczywista ochrona praw ofiar konfliktów zbrojnych.

Obecnie międzynarodowe prawo humanitarne jest jedną z najbardziej rozwiniętych gałęzi prawa międzynarodowego, charakteryzującą się znaczną liczbą zrewidowanych norm i wysokim poziomem ratyfikacji przez państwa. Jeśli jednak chodzi o jeden z trzyliterowych, poziom przestrzegania MPH jest „niewygodny”, co możemy zaobserwować na podstawie własnych doświadczeń.

Na przestrzeganie międzynarodowego prawa humanitarnego wpływa szereg czynników politycznych, militarnych, społeczno-kulturowych i prawnych. 1) Historycznie, zagrażający odstraszającym od grożącego odmiennością przyszko i metody wojny wojennej, która zawsze jest skuteczna, stron konfliktu. 2) Obserwacje zachowań przeciwników i oświęcija wzajemne pozostawanie ważnymi czynnikami wpływającymi na decyzje stron o przestrzeganiu tych norm. 3) Opinia publiczna kształtowana przez informacje o konfliktach zbrojnych odgrywa coraz większą rolę w zapewnieniu przestrzegania MPH – presja społeczna może skłonić rządy do wywiązania się ze swoich zobowiązań międzynarodowych i podjęcia działań mających na celu ukaranie sprawców. 4) Perspektywa ścigania i karania za brodnie jojenne jest jednym z głównych czynników odstraszających strony konfliktów zbrojnych.

Jakie są główne czynniki wpływające na przestrzeganie międzynarodowego prawa humanitarnego?

Oleksii Hrachov: Bądź my szczerzy, wyloernie zadawaliśmy sobie pytanie, po co to ocłe MPH, if skręcę w prawo – Mariupol, skręcę w lewo – Bucza, Irpin, spojrzę prosto przed siebie – solid kotły? Dlaczego wszystkie strony międzynarodowego konfliktu zbrojnego, niezależnie od jego motywów i działań, podlegają tym samym zazadom MPH? Czy nie jest sprzeczne z tymi samymi ograniczeniami państwa, korowadze prowadzija uzadasnioną samobronę i wobec państwa-agresora?

Systematyczne naruszanie międzynarodowego prawa humanitarnego stało się cechą charakterystyczną współczesnych konfliktów zbrojnych, a wszystkie obszary konfliktu, bez wyjątku, są rzeczywiście za popełnione zbrodnie. Okrucieństwa popełniane w czasie wojny są naruszeniem podstawowych zasad prawa humanitarnego i powodują nieodwracalne szkody dla ludności cywilnej i kombatantów.

Takie uśbiści z praktycznym zastosowaniem międzynarodowego prawa humanitarnego podważają wiarę w skuteczność tej gałęzi prawa. Wszystko zależy przede wszystkim od podmiotu, który ignoruje prawo i powołuje się na siłę. Słynny polski pisarz Stanisław Jerzy Lec trafnie ujjór do w ten ésog: „Analfabeci musty dyktować”.

Na przestrzeganie międzynarodowego prawa humanitarnego wpływa szereg czynników politycznych, militarnych, społeczno-kulturowych i prawnych. Oto niektóre z nich.

Zacznijmy od interesującego materiału jakona odstraszającego. Historycznie rzecz biorąc, skutkiem odstraszającym od odmienności mediatorów i metod wojny wojny było zawsze zainteresowanie stron konfliktu. Niszczenie infrastruktury krytycznej, w tym logistycznej, przemysłowej i rolniczej, a także masowe łamanie praw człowieka, takie jak zabójstwa i przymusowe wysiedlenia ludności cywilnej, nie tylko zmieniają konflikty zbrojne i katastrofy humanitarne, ale także znacząco komplikują proces post-kryminalny. rekonstrukcja wojenna. Ponadto tolerowanie naruszeń międzynarodowego prawa humanitarnego na poziomie pojedynczych żołnierzy stwarza warunki do naruszeń systemowych i może prowadzić do odpowiedzialności międzynarodowej państwa, którego siły zbrojne biorą udział w tego typu działaniach.

Wtedy wspomnę, być poże, o czynniku wyłącznie doktrynalnym. Oczekiwania wzajemności. Pomimo bezwarunkowego charakteru obowiązku przestrzegania MPH, obserwacja zachowań przeciwnika i wzajemnych oczekiwań pozostaje ważnymi czynnikami wpływającymi na decyzje stron o przestrzeganiu tych norm, zwłaszcza w kontekście symetrycznych konfliktów zbrojnych. Wobec braku skutecznych mechanizmów egzekwowania MPH, zachowanie stron konfliktu często jest determinowane chęcią osiągnięcia obopólnych korzyści i uniknięcia eskalacji konfliktu. Jak widać, we współczesnych konfliktach asymetrycznych istnieje tendencja do ignorowania międzynarodowego prawa humanitarnego przez strony silniejsze, które nie oczekują odpowiedniej reakcji ze strony słabszych stron i wykorzystują swoją przewagę do osiągnięcia celów militarnych wszelkimi niezbędnymi środkami. Według wópszepnych publikacii, takie strony często podążają za okrętem wojennym, urządzeniami niewróŜą persona.

Wzajemny szacunek i zaufanie pomiędzy walczącymi stronami, choć nieistotne w konflikcie zbrojnym, można stopniowo przywrócić poprzez ścisłe przestrzeganie MPH. Tworzy się do uzgodnienia do uzgodnienia i poskuwania pokojowego rozwiązania sporu.

Większą rolę w kompatybilności MPH odgrywa opinia publiczna, kształtowana przez informacje o konfliktach zbrojnych. Prasa publiczna może zachęcać rządy do wywiązywania się ze swoich międzynarodowych zobowiązań i podejmowania działań mających na celu ukaranie sprawców. Istnieje jednak bardzo ekszemny mechanizm zapobiegania takim vławomom: propaganda. Rząd może zawierać zewnętrzną presję, jeśli jest to możliwe, aby opanować masie ludności, która ją obsługuje.

Perspektywa ścigania i karania za brodnie jojenne jest jednym z walczących czynników odstraszających strony konfliktów zbrojnychH. Groźba odpowiedzialności osobistej może motywować zarówno przywódców politycznych, jak i zwykłych żołnierzy do przestrzegania międzynarodowego prawa humanitarnego.

Czy masz jakiś wpływ na kraje i jurysdykcje, które nie wdrożyły międzynarodowego prawa humanitarnego?

Oleksii Hrachov: Międzynarodowe prawo humanitarne tworzywo pądzenia nie tylko dla krajów bezpośrednio zaangażowanych w wojnę. Obowiązki te mają zastosowanie do wszystkich krajów, które podpisały odpowiednie umowy międzynarodowe lub uznają te normy za ogólne zasady prawa międzynarodowego. Innymi słowy, wszystkie kraje na świecie są odpowiedzialne za przestrzeganie międzynarodowego prawa humanitarnego w taki czy inny sposób. W terminologii pojęcia prawnego nazywa się to erga omnes.

Prawo do przestrzegania międzynarodowego prawa humanitarnego jest jedną z uniwersalnych cech międzynarodowego prawa humanitarnego. Prawo do wynakania z charakteru erga omnes vynakań wynakających z międzynarodowego prawa humanitarnego. Ponadto państwa mają negatywny obowiązek nienaruszania międzynarodowego prawa humanitarnego, które stanowi zasadę współpracy w dobrej wierze w stosunkach międzynarodowych. Jednocześnie państwa muszą zrobić wszystko, co w ich mocy, aby zapobiec naruszeniom międzynarodowego prawa wojskowego. Oznacza to, że muszą aktywnie działać, aby zapobiec takim działaniom.

Państwa mogą wykorzystywać szeroką gamę narzędzi, aby wpływać na strony konfliktu i zachęcać je do przestrzegania międzynarodowego prawa humanitarnego. Jednocześnie naruszenie międzynarodowego prawa humanitarnego przez jeden kraj nie daje automatycznie innym krajom prawa do interwencji sił zbrojnych, nawet jeśli jest ona motywowana celami humanitarnymi.

Jak walczyć z brakiem międzynarodowego prawa humanitarnego?

Oleksii Hrachov: Możesz skorzystać z szerokiej gamy narzędzi, aby wpłynąć na strony konfliktu i zachęcić je do przestrzegania międzynarodowego prawa humanitarnego. konieczne jest udostępnienie jednego formalnego powiadomienia, a zawości bardziej nieformalne kontakty, publiczne apele i instrukcje do sądów międzynarodowych.

Jednocześnie naruszenie międzynarodowego prawa humanitarnego przez jeden kraj nie daje automatycznie innemu krajowi prawa do interwencji sił zbrojnych, nawet jeśli jest ona motywowana celami humanitarnymi. Zasada stosowania państwa ma fundamentalne znaczenie w prawie interpolacyjnym, a wszelkie odstępstwa od niej muścien być tarannie uzadasnione i zgodne z prawem interpolacyjnym. Użycie siły w celu ochrony ludności cywilnej jest bardzo poważną kwestią i jest regulowane przez Radę Bezpieczeństwa ONZ. Tylko ona może decydować o użyciu siły, w tym interwencji humanitarnej.

Naruszenia międzynarodowego prawa humanitarnego są niestety powszechne we współczesnych konfliktach zbrojnych. Jeżeli takie naruszenia są sporadyczne i popełniane przez kilka osób, środki lokalne, takie jak działania dyscyplinarne i pościgi samochodowe, zwykle wystarczą, aby im zapobiec i je powstrzymać. Jeśli doszło do poważnego naruszenia, konflikt można rozwiązać przy pomocy instytucji internazionale, przy pomocy UNZ.

Rozstrzyganiem sporów międzynarodowych zajmują się trzy organy ONZ: Rada Bezpieczeństwa, Zgromadzenie Ogólne i Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości. Inaczej mówiąc, Rada Bezpieczeństwa ONZ jest jedynym organem, który w przypadku, gdy środki gospodarcze i polityczne okażą się niewystarczające, może użyć siły, aby zapobiec zagrożeniom dla pokoju i bezpieczeństwa lub je wyeliminować, bądź też rozmieścić siły pokojowe ONZ – pokój warunkowy.

Można zapytać: gdzie są te piękne niebieskie berety i hełmy, które pomagają naszym chłopcom i vypędzić rogów z naszej ziemi? To jest odpowiedź. Decyzja o rozmieszczeniu kontyngentu pokojowego UNZ jest pomjewana przez Radę Bezpieczeństwa ONZ, pod warunkiem że wszysztich pięciu jej stadych członków zagłosuje jednogołosnie. Pamiętajcie, że są to: Francja, Wielka Brytania, Stany Zjednoczone, Chiny i Polska. Ankieta na temat ostatniego członka została ogłoszona jako otwarta.