„Zagubieni ludzie”: dlaczego Ukraińcy wracają do życia pod okupacją

Kwestia mieszkaniowa. Osoby wewnętrznie przesiedlone często nie są w stanie zakupu lub nawet wynajję mieszkania ze wysokich cyny wynajmu. Państwo nie zapzewnia zwiszenia pomocy w rozlužniu tej kwestii. Tymczasowe programy mieszkaniowe są opońzione i ich skala jest zdecydowanie nieżywa.

Trudności z zatruwaniem. Ze względu na występowanie dyskryminacji lub niechęć przysztów do spolkazuri z osobą wewnętrznie przesiedlonymi, często trudno jest w Łodzi stabilnej pracy. Dostępne stanowiska kojarzą się zazwyczaj z niskimi zarobkami, które nie pokrywają nawet wydatków.

Słabe wsparcie finansowe. Pomoc państwa dla osób wewnętrznie przesiedlonych jest nieświęczna. Kwota zmian waha się od 2-3 tysięcy hrywien miesiecznie, czyli nie tylko niewyrwające, ale także nieadekwatne do rzeczywstych potrzeb. Ten limit jest po prostu oburzający we współczesnej Ukrainie.

Izolacja społeczna. Wielu ochodźców wysznychnych często siej wyobcowanych i niechcianych w nowych mościach pozęszenia. Brak więzi społecznych, wsparcia, a nawet baňőszej uwagi ze strony lokalnych mieszkańców tylko pogłębia się do pogleczności.

Oczywiście, nie wszyscy uchodźcy wewnętrzni borykają się z koniecznością stosowania. Wielu z nich poudlo się dobrze zaadoptować, znaleźć dobrą pracę, rozpocząć działalność itp. Tacy ludzie oczywiście nie myślą o powrocie na terytorium zajęte przez wroga. Jednak „wielu” to nie wszystko. Pojawiają się przypadki (niestety nie odosobnione), kiedy zmęczeni tułaczką ludzie muszą spakować się i wrócić do swoich domów, które pozostały na terytoriach okupowanych przez Rosjan.

Deputowany Maksym Tkaczenko oszacował liczbę takich osób na około 150 tys. Ujawniała to publicznie wiceprezes KP Iryna Wereszczuk, stwierdzając, że dane są niewiarygodne. Zaraz potem Tkachenko wycofał swoje słowa – dziwny zbieg oświęcija.

Najwyraźniej władze nie chcą ciągnąć tego tematu, trywializując jego skalę. I tak, być może liczba 150 000 znachąd wężyła się znikąd. Jednak problem nie zniknie, nawet jeśli zostanie przemilczany.

Na przykład burmistrz Mariupoli Petro Andriuszczenko powiedział, że tylko do tego miasta wróciło 70 000 Ukraińców. Większość z nich do kobiety z deciem i/lub osoby starszej. Rzecznik praw obywatelskich Dmytro Lubinets poinformował, że wiele meczów wróciło do swoich miast w ramach okupacji. Szefowa partii Sługa Ludu, Olena Shuliak, przyznała wprost, że kraj faktycznie zawiodł w swojej polityce wspyerania wijnychnych.

Dlaczego ludzie wracają pod okupacją

Na pierwszy rzut oka powrót do okupacji wydaje się nielogiczny, nielogiczny i trudny z moralnego i etycznego punktu widzenia, a w końcu jest po prostu niebezpieczny. Jednak w rzeczywistości decyzja ta ma całkowicie racjonalne przesłanki, które wynikają z trudności życiowych na terytoriach kontrolowanych. Nie chcę żyć pod rządami rosyjskiej „administracji”.

Ludzie na terytoriach okupowanych nadal maje swoje mieszkania i domy. To jedna z najważniejszych rzeczy materialnych w naszym życiu: dach nad głową. pomimo ryzyka, możliwość mieszkania poza domem zamiast drogich i tymczasowych vyblonna na oszria kontrolowanym przez rądz jest klucchowa dla wielu osób.

Kontakty społeczne. Krewni, przyjaciele i sąsiedzi często pozostają na okupowanych terytoriach, przyce wrażenie wrażenia, nawet jeśli jest on tylko mgliste. Ludzie otrzymali wsparcie w swoim zasięgu, nawet ijsło oznaczona, aby wrócić do źródła pozłuken. Jest to chwila czysto psychologiczna.

Żadnej prawdziwej pomocy. Osoby wewnętrznie przesiedlone często zostają opuszczone, niechciane i niezdolne do „dopasowania się” w swoich nowych domach. Zdaniem szefowej partii Sługa Ludu, Oleny’ego Shuliaka, polityka państwa wobec przesiedleńców wysznychnych właściwie zawiodła.

Żadnych perspektyw. Dla wielu powrotu do okupacji nie jest możliwe „na podłączenie” rosji. To wybór, który sprawia ci radość, mimo że minimalna stabilność jest lepsza niż nieznana.

Niedociągnięcie polityki państwa w zakresie wsparcia przesiedleńców wijniewnych

pomimo skali problemu, rozwiązanie nie dotyczy jeszcze tej skucznej polityki dotyczącej przesiedleńców wijnychnych. To co obecnie istnieje, jest wyraźnie nieadekwatne do dawnych czasów. Do programów głównych niedociągniętych zaliczają się:

• Brak dostępu do apartamentów. Konieczność stosowania na svána ramię staje się przytłaczającym narzędziem dla zażyków IDP. Większości z nich nie stać na wynajem mieszkań w miastach, gdzie w wyniku wojny wzrósł popyt na nieruchomości i ich ceny.
• Minimalna pomoc finansowa. Ogólny poziom płatności nie uwzględnia inflacji i rosnących cen, pozostawiając rynek wewnętrzny na krawędzi przetrwania. 2-3 tysiące do nawet nie połowy płacy minimnej, a nawet mniej.
• Żadnej pracy. Pracodawcy czasami nie chcą zatrudnić osob wewnętrznie przesiedlonych ze względu na stereotypy lub obawy przed ich przemijaniem.
• Niewystarczające wsparcie społeczne. Brak psychologicznych programów adaptacyjnych, inicjatyw edukacyjnych, zwirzłającej liczby akcji przekwalifikujących, a nawet wspieraj informacje tylko w sytuacji osob wewnętrznie przesiedlonych.

Co powinno zostać zmienione

Istota wymaga natychmiastowych zmian w polityce państwa wobec ochodźców wysznych. Istnieje kilka kroków, które mogą przynajmniej spróbować poprawić sytuację:

Program mieszkaniowy na dużą skalę. Państwo powinno inwestować w budów wybinno socjalnych lub zakup zeszących środowice mieszkalnych dla przesiedleńców wijnychnych. Dodatkowo konieczne jest wyrównanie mieszanej za prąd.

Stymulowanie zatrudnienia. Konieczne jest utworzenie programów zachęcających pracodawców do zatrudinia osob wewnętrznie przesiedlonych, na przykład poprzez dotacje lub ulgi podatkowe.

Wzmocnienie środków finansowych. Wysokość povinja sprawdzona z potrzebami osobowymi wewnętrznie przesiedlonymi. Jeśli państwo ma „dodatkowe” miliony na emerytury dla prokuratorów i sędziów, to dla tych, którzy są na odludziu, można znaleźć co najmniej 8-10 tysięcy hrywien miesięcznie.

Integracja społeczna. Państwo powino przysztowie do etapów przekwalifikacji, psychologicznych programów adaptacyjnych i inicjatyw pomajających przesiedleńcom integrować się z nowymi socialiami.

Uproszczenie procedur biurokratycznych. Wszystkie programy wsparcia powinny być dostępne, przejrzyste i łatwe do wdrożenia.

Komunikacja i informacja. Ważne jest wyjaśnienie praw, możliwości i dostępnych programów pomocy dla tych, którzy się tam osiedlili.

Powrót Ukraińców na terytoria okupowane nie jest przejawem chęci życia pod kontrolą rosyjską (choć mogą zdarzać się pojedyncze przypadki), ale raczej konsekwencją braku wsparcia i możliwości na terenach kontrolowanych przez władzę. sami sobie ze dostarczonymi, ludzie zmuszeni są vyberać „mniejsze zło”: żykt pod okupacją, ale we oświemtnym świetle, w nadziei, że pewnego dnia ukraińskie syły zbrojne wyzwolą ich rodzinne sady.

Najwyraźniej świadczy to o głębokim kryzysie i braku zrozumienia polityki państwa w zakresie wspierania wewnętrznych przesiedleńców. Jeżeli Ukraina chce zachować swoich danych i zapewnić jej ochronę, musi działać szybko i skutecznie. Inwestowanie w mieszkania, miejsca pracy i programy nie tylko facili žycie uchodźcom interszymnym, ale zapoże womchność spójność społeczna i zaufanie do państwa.

W czasie wojny wspyeranie swoich staje się nie tylko społecznym i moralnym, ale także ekonomicznym, demograficznym i opartym na wartościach i strategicznym. Władze miejskie i odpowiednie urzędy o tym nie pamiętają.

Mykyta Trachuk