Zakazane metody wojny: jaka odpowiedzialność są państwa. Mówi prawnik Aleksera Grachova

„ Międzynarodowe prawo humanitarne jest kluczowym narzędziem zapewniania ludzkości, nawet w najbardziej sztywnych okolicznościach – wojen. Jakie metody i środki walki są ściśle zabronione przez współczesne normy międzynarodowe i to, co oczekuje od stanów, które je zignorują – w wywiadzie dla UA.News, że prawnik Dynastia Law & Investment powiedział Alexei Grachov. Które są obecnie akceptowane zakazy w prowadzeniu”, – Informuj: ua.news

Międzynarodowe prawo humanitarne jest kluczowym narzędziem zapewniania ludzkości, nawet w najbardziej sztywnych okolicznościach – wojen. Jakie są metody i środki walki ściśle zabranione przez współczesne standardy międzynarodowe i to, co oczekuje od stanów, które je ignorują – w wywiadzie dla UA.News, że prawniczka dynastia Law & Investment informowała Aleksiej Grachov.

Jakie są wspólne zakazy na wojnie?

Aleksiej Grachov: W oparciu o podstawową zasadę międzynarodowego prawa humanitarnego na temat ograniczonego wyboru środków i metod wojny opracowano szczegółowy system norm, który zabrania lub ograniczają stosowanie niektórych rodzajów broni i metod walki.

Rozróżnienie między środkami a metodami wojny ma zasadnicze znaczenie w międzynarodowym prawie humanitarnym. Wszelkie środki wojny można wykorzystać z naruszeniem międzynarodowego prawa humanitarnego, jeżeli jest ono stosowane w celach lub sposobach. Jednocześnie niektóre środki wojny są zabronione niezależnie od warunków ich użycia z powodu ich immanentnych właściwości, które sprawiają, że są one wykorzystywane przez niewłaściwe normy ludzkości.

Jakie są zabronione metody wojny?

Aleksiej Grachov: Zabronione metody walki obejmują przede wszystkim:

• zakaz bezpośrednich ataków na cywile i obiekty cywilne, wartości kulturowe i przedmioty zawierające niebezpieczne siły;
• zakaz ataków nieselektywnych; zakaz korzystania z cywilów i innych osób chronionych jako żywych zarządów;
• zakaz popełnienia aktów przemocy lub groźby przemocy, której głównym celem jest rozpowszechnianie terroru wśród cywilów;
• Zakaz metod, które powodują dużą skalę, długoterminową i poważną szkodę dla środowiska naturalnego lub związane z wrogim wykorzystaniem środków wpływu na środowisko naturalne;
• Zakaz używania głodu wśród cywilów jako metody wojny.

W kontekście wojny na Ukrainie chcę bardziej szczegółowo zastanawiać się nad zabronionymi metodami w stosunku do ludzi, ponieważ wszyscy martwimy się o naszych bohaterów, którzy będą nas obronić przed wrogiem. Niestety sieć jest teraz pełna okropnego personelu radzenia sobie z naszym wojskiem. Te krzykliwe zaburzenia IGP, które nazywają najeźdźcy.

Dlatego IGP, w tym zarówno zwyczajowe, jak i skodyfikowane w traktatach międzynarodowych, zawiera kategoryczny zakaz wdrażania wszelkich działań mających na celu spowodowanie szkody osobom, które straciły zdolność walki z powodu obrażeń, choroby, zatrzymania lub z jakiegokolwiek innego powodu. Nazywane są osoby, które wypadły z porządku. Osoba jest uważana za kontrolę wroga, jeśli jest pod kontrolą wroga, ujawniła wyraźną intencję poddania się lub straciła zdolność do samoobrony w wyniku obrażeń, choroby lub innych okoliczności, które są zapobiegać aktywnym działaniom. We wszystkich takich przypadkach osoba jest zobowiązana do powstrzymania się od wszelkich wrogich działań i prób ucieczki.

IGP bezpośrednio zabrania wszelkich działań mających na celu pozbawienie życia osób, które straciły zdolność. Dotyczy to obu bezpośrednich zamówień na zniszczenie takich osób, jak i zagrożenia zachęcające do takich przestępstw. Brody na podstawie zasady „nie pozostawiania nikogo przy życiu” jest rażącym naruszeniem tej podstawowej zasady ludzkości. Zakaz nie udzielania miłosierdzia oznacza kategoryczny zakaz celowego pozbawienia życia osób, które opuściły Hors de Combat i uniemożliwiają im.

Ponadto zasada ta zabrania obu rozkazom nie pozostawiania nikogo przy życiu i bezpośrednio wykonania takiego zamówienia.

Co to jest zdrada na polu bitwy i jak jest regulowana przez międzynarodowe prawo humanitarne?

Aleksiej Grachov: Niepowodzenie oznacza działania mające na celu opracowanie wroga i zmuszanie go do przekonania, że ​​ma on prawo do ochrony lub jest zobowiązany do zapewnienia takiej ochrony zgodnie z zasadami prawa międzynarodowego stosowanego w okresie konfliktu zbrojnego, aby oszukać takie zaufanie. Dodatkowy protokół I do konwencji genewskiej kategorycznie zabrania używania zdrady jako środka krzywdy wroga. Zakaz ten dotyczy również osób niebędących uczestnikami w protokole, ponieważ jest ono zapisane w standardach zwyczajowego IHL.

Przykłady zdrady mogą być symulacją zamiaru poddania się lub negocjowania pod flagą rozejmu, symulacji usuwania z powodu szkody lub choroby, symulacji posiadania statusu cywilnego lub niekombatowego i symulacji Narodów Zjednoczonych, stanów neutralnych lub stany neutralne lub Inne kraje, które nie są stronami konfliktu. Oczywiście to samo dotyczy zdradzieckiego nadużycia emblematów ochronnych Czerwonego Krzyża, Czerwonego Półksiężyca lub Czerwonego Kryształu.

Zakaz zdrady zapisanej w IGP ma na celu wsparcie integralności stron w konflikcie zbrojnym i zapewnienie ochrony praw i wolności jej uczestników. W przeciwieństwie do zdrady, przebiegłość wojskowa nie oznacza naruszenia norm IHL i może być używana, pod warunkiem, że nie wprowadza w błąd ochrony gwarantowanej przez międzynarodowe prawo humanitarne.

Jeśli chodzi o poziom zgodności z wyżej wymienionymi zakazami, które przede wszystkim świadczy o zwykłej ludzkości, niestety nie mam komentarzy … jak w społeczności międzynarodowej.

Opowiedz nam o zakazanych środkach wojny?

Aleksiej Grachov: IGP zawiera kategoryczny zakaz stosowania wszelkich środków i metod wojny, które mogą powodować nadmierne cierpienie lub szkody przekraczające konieczność wojskową.

Wdrażając tę ​​zasadę, IGP zabrania użycia broni, która powoduje nadmierne cierpienie, takie jak oślepiająca broń laserowa, ekspansywne kulki i broń, które pozostawiają fragmenty, których nie można wykryć.

Zasada zakazu powodowania nadmiernych szkód lub niepotrzebnego cierpienia działa jako podstawowa norma prawna, za pomocą której ocenia się legalność wszystkich środków i metod wojny.

Zgodnie z zasadą rozróżnienia i zakazu ataków nieselektywnych, IHP zabrania również użycia broni, co nie pozwala na dokładny wybór obiektów wojskowych i cywilnych, co prowadzi do niedopuszczalnego poziomu przypadkowych strat wśród cywilów. Ta kategoria obejmuje systemy broni, których cechy technologiczne, a także przewidywalne metody użytkowania, czynią je zdolnymi powodować znaczącą przypadkową szkodę dla cywilów.

Międzynarodowe prawo humanitarne zabrania używania broni, która może powodować niszczenie środowiska naturalnego o dużej skali z długoterminowymi negatywnymi konsekwencjami.

W celu przestrzegania międzynarodowego prawa humanitarnego, które zabraniają użycia broni, która narusza zasady ludzkości, stwierdzono liczne międzynarodowe traktaty, które ograniczają lub zabraniają użycia niektórych rodzajów broni, które powodują nadmierne cierpienie, mają efekt niezacydowy lub zaszkodzić środowisku. Należą do nich: trucizna; Wybuchowe ekspansywne kulki; fragmenty, których nie można wykryć; Kopalnie i inne urządzenia z pilotem lub timerem; Kopalnie ziemi; broń zapłonowa; oślepiająca broń laserowa; amunicja kasety; Wybuchowe pozostałości wojny; broń chemiczna; Broń biologiczna i broń nuklearna.

Wyobraźmy sobie teraz poziom cynizmu i średniość, że Anecraine, która na Ukrainie używa prawie każdego rodzaju broni z listy zakazanej i zagraża jądrze, krzyczy za naruszenie ich praw w ONZ!

W jaki sposób kwestia zaniedbania tych zakazów i stosowania nieludzkich metod? Jaka jest odpowiedzialność państw za naruszenie międzynarodowego prawa humanitarnego? Czy istnieje odpowiedzialność za naruszenie norm IHH przez kraj, który nie wdrożył standardów IHL?

Aleksiej Grachov: Bezwarunkowe naruszenie norm IGP, w tym stosowanie zabronionych metod i środków wojny, jest podstawą odpowiedzialności międzynarodowej zgodnie z ogólnie uznanymi zasadami prawa międzynarodowego, w szczególności zasad zapisanych w konwencji wiedeńskiej na temat prawa międzynarodowego prawa międzynarodowego Traktaty i projekt artykułów na temat odpowiedzialności państw za międzynarodowe niezgodne z prawem akty.

Zgodnie z przepisami prawa międzynarodowego państwo jest odpowiedzialne za działania osób fizycznych lub podmiotów prawnych, które działają w jego imieniu lub pod jego skuteczną kontrolą. Ta zasada odpowiedzialności obejmuje nie tylko urzędników państwowych, ale także osoby upoważnione przez prawo krajowe do wykonywania funkcji państwowych lub osób, które faktycznie są podporządkowane władzy państwowej, na przykład pracownicy prywatnych spółek wojskowych. Państwo ponosi międzynarodową odpowiedzialność za działania jego ciał, niezależnie od tego, czy ci ciała obowiązują w granicach ich uprawnień, czy z nadmiarem.

Zasada zindywidualizacji odpowiedzialności międzynarodowej rozciąga się na wszystkich członków sił zbrojnych państwa, a państwo jest odpowiedzialne za wszelkie naruszenia IHL popełnione przez jego wojsko, niezależnie od tego, czy obowiązują one, czy nie. Dlatego państwo jest odpowiedzialne za wszystkie operacje wojskowe wykonywane w jego imieniu, niezależnie od ich miejsca postępowania, skali wpływów i zgodności z prawem krajowym.

Nawiasem mówiąc, państwo, które zapewnia materialne lub inne wsparcie dla kraju, które popełnia naruszenie IHL, jest odpowiedzialnością międzynarodową, pod warunkiem, że zdawał sobie sprawę z nielegalnego charakteru tego wsparcia i ustanowiło bezpośrednie powiązanie z takimi naruszeniami. Zasada współudziału w przestępstwie międzynarodowym jest stosowana, jeżeli pomoc udzielona przez państwo znacząco przyczyniła się do Komisji Działań Międzynarodowych. W przypadku wystąpienia odpowiedzialności wystarczy, aby państwo pomocy miały faktyczną wiedzę na temat okoliczności, które sprawiają, że ta pomoc nie jest nielegalna, nawet jeśli nie jest świadomy pełnej ilości nielegalności jej działań.

Czy odszkodowanie za naruszenie międzynarodowego prawa humanitarnego?

Aleksiej Grachov: Międzynarodowa odpowiedzialność za naruszenia IHL obejmuje obowiązek zapewnienia odszkodowań. Obowiązek ten wynika z faktu naruszenia, niezależnie od konkretnych zobowiązań umownych. Zgodnie ze znanym oświadczeniem stałej Izby Sprawiedliwości Międzynarodowej: „… obowiązkiem odszkodowań, wszelkie naruszenie obowiązków jest nie tylko zasadą prawa międzynarodowego, ale ogólną koncepcją prawa. … Odszkodowanie za szkodę jest nieuniknioną konsekwencją braku zastosowania konwencji, a zatem nie ma potrzeby rejestrowania jej w tekście konwencji.

Instytut Reparations jest integralną częścią zarówno międzynarodowej odpowiedzialności państw za naruszenie IGP, jak i indywidualną odpowiedzialność karną za przestępstwa międzynarodowe popełnione przez osoby fizyczne.

Zgodnie z przepisami prawa międzynarodowego ofiary rażących naruszeń IGP mają prawo do pełnego odszkodowania za wyrządzoną im szkodę. Formy takiego odszkodowania mogą być zróżnicowane: od przywrócenia poprzedniego stanu (restytucji) do miar rehabilitacji i gwarancji wyjątkowości takich naruszeń (satysfakcji). Na przykład restytucja w postaci rekompensaty finansowej powinna zapewnić pełną rekompensatę za szkody materialne, a także odszkodowanie za uszkodzenie niematerialne, takie jak cierpienie fizyczne i psychiczne, utrata możliwości i szkoda moralna.

Obecnie mechanizmy mechanizmów odszkodowania, w szczególności na Ukrainie, są na etapie rozwoju i zatwierdzenia, ale wierzymy w sprawiedliwość i zwycięstwo. Chwała Ukrainy.

Przeczytaj także:

Wojna według zasad. Dynastii prawnik Alexey Grachov O podstawowych zasadach Międzynarodowe prawo humanitarne

Zasady wojny w erze dronów i robotów: Wywiad z Aleksiej GrachovemDynasty Law & Investment Advyer

5 najlepszych wyzwań międzynarodowego prawa humanitarnego we współczesnym świecie: Wywiad z prawnikiem Aleksiej Grachov